Ik was gisteren al eens gaan kijken hoe het daar in mekaar zat in het congrenscentrum en waar het auditorium stravinsky was en hoe het daar praktisch aan toe zou gaan, zeker met de twee concerten in dezelfde zaal op dezelfde avond. Niet dat ik daar veel wijzer werd, want ze wisten het daar zelf ook niet zo goed. Het zou een beetje chaos worden, zoals gewoonlijk op een princeconcert.
We zaten wel heel dicht bij de concertzaal.
De lift vanaf onze kamer op het 7e naar het 1e op het niveau van het meer, en dan enkele stappen naar het convention center. Prince moest de straat oversteken, wij niet. Hij werd dan ook met de auto gebracht. Zijn hotel was dan ook nog iets duurder dan het onze, en naar verluid zou hij zelfs een volledige verdieping gehad hebben.
Nog nooit zo ontspannen naar een concert geweest, een mens wordt luxe snel gewoon. 's Morgens een wandeling langs de promenade (in de regen) in de namiddag, het bleef toch maar regenen, een sauna, regendouche, dompelbad, hammam, regendouche, dompelbad, jacuzzi en een paar lengtes in het zwembad. Half uurtje rusten op de ligzetels en dan een lichte maaltijd in Sinatra's bar, penne met pesto. Best lekker en veel. We moesten ook wel heel wat energie op doen, want we zouden tussen 17.00 h tot 02.00 h 's nachts recht staan.
Om 16.59 h verlieten we het hotel en om 17.00h stonden we in het convention center. De file was al lang. Een princeconcert beleef je nooit alleen. Al bij al ging het aanschuiven vrij vlot. Even een kleine spanning toen ik mij afvroeg hoe ze dat hier met mijn print@home tickets gingen doen. Langs de rij stond een kraampje waar ik nog wat drank kon opslaan. Gelukkig kon in met euro's betalen, moest het wel kunnen passen. 4.00 € voor een half litertje levensreddende vittel is een prikje zonder prik.
Bij de eerste controle werd er gekeken of je tickets had, bij de tweede controle werden ze gescand (de tickets), bij de derde controle werd je gefouilleerd. Alles verliep probleemloos, hoewel bij Eulalie stelden ze vragen bij haar handtasje. "Qu'est-ce-que c'est?" Haar handtas was kleiner dan de zakken van m'n short die vol zaten met flesjes drinken. Maar goed we waren binnen, dachten we. Het was nog aanschuiven voor de deuren van de zaal. Ondertussen kan een mens een beetje socialisen. Toevallig staat er Belg achter ons. Hij is met het vliegtuig gekomen (net geland) en zou met het eerste vliegtuig 's morgens terug vertrekken. De goedkoopste kamer die nog beschikbaar was moest 800 € kosten, vandaar zonder overnachting. Ik kan er in komen.
Ondertussen gingen de deuren open, het auditorium voor ons.
Een beetje zielige foto's, maar ze zijn met m'n gsm genomen.
Het auditorium baadt in blauw licht, temidden hangt een grote spiegelbol. Achteraan zijn de dure zitplaatsen (480 CHF) leeg. Ze zouden zo goed als leeg blijven tot 5 min voor het concert. VIP's weten al meer dan het plebs.
Weer wachten wachten wachten. Ondertussen praatjes maken. Er zijn ook toeschouwers die willen voorsteken. Bij princeconcerten lukt dat niet echt, je hebt hier wel met fanatiekelingen te maken! "Ah monsieur, ça ne marchera pas, allez un peu plus à gauche, encore à gauche, tot de man volledig uit het zicht verdwenen is.
Nu het maakt niet veel uit of je voorsteekt of niet. Ik schat dat je vanaf rij 3 geen zicht meer hebt op prince. Het auditorium is gebouwd voor een zittend publiek, dus het podium is niet al te hoog, de vloer is vlak. De mens zelf is ook al niet te groot, dus tussen de hoofden zie je hem, soms. Maar als dan de gsm's, iPhones en camera's omhoog gaan, dan zie je niks meer. Gelukkig zijn er nog de twee grote schermen waar je Prince zijn gelaatsuitdrukkingen kristalhelder ziet.
De podiumopstelling is vrij sober, naar gewoonte met de nodige kitch. De twee discojellyfishen hangen er wat te hangen, en wat de ronde stargate in het geheel te doen heeft is mij ook een vraagteken. We zijn toch niet gekomen om te kijken maar om te luisteren, dus de muziek en vooral de akoestiek interesseren me meer. De vorm en aankleding van de zaal stellen me gerust, hier moet het geluid gewoon goed zitten. Er staan ook verschillende camera's opgesteld. Ik had op vernomen dat één van prince z'n voorwaarden was dat er een cameracrew beschikbaar was om de zaak op dvd op te nemen. Hij had eerst 35mm geëist maar was dan met digitale opname tevreden toen bleek dat het budget hiervoor exuberant was. Met de wetenschap dat het overgrote deel van de geplande princeprojecten niet worden uitgebracht voor het publiek, weet je dat dit geld in het water is. Water is er hier genoeg in Montreux.
Ik weet echt niet wat ik van dit concert mag verwachten. Vroegere optredens maakten deel uit van een tournee, en ik had op z'n minst al een idee van de setlist, en soms al een paar opnames gehoord. Nu is het echt een one off. Met prince kan het alle kanten uit. Met een nummer te geven voor op de website van het jazzfestival, a large room with no light, een herwerkte jazzversie van een voorheen niet uitgebracht nummer, geeft hij toch al een voorsmaakje.
De lichten gaan een paar keer uit en terug aan, kwestie van the mood er in te houden,
maar uiteindelijk doven ze definitief.
Prince zelf kondigt off-stage zijn muzikanten aan.
Prince doet deze twee concerten ook met een heel kleine (naar zijn normen) band:
John blackwell, drums
Renato Neto, toetsen
Rhonda Smith, bass
"My name is prince", zo stapt hij het podium op en begint z'n set:
When I lay my hands on u
Little red corvette
Somewhere here on earth
When the lights go down
Willing and able
I love u but I don't trust u anymore
She spoke 2 me
Love like jazz
All this love
1e toegift:
Empty room
Elixer
In a large room with no light
2e toegift:
Insatiable
Scandalous
The Beautiful Ones
Nothing Compares 2 U
Van bij het begin is het duidelijk dat dit een Jazz georiënteerd optreden wordt, speciaal samengesteld voor het festival. Prince zet of gooit zijn gitaar slechts aan de kant voor de balads waar de focus vooral op zijn falsettostem ligt.
When I lay my hands on you.
Het enige nummer met, naar prince standaard, kwaliteit op het obscure in 2004 online uitgebrachte 'the chocolate invasion'. Hier in een magistrale uitvoering.
Iemand zou hem toch wel eens mogen vertellen dat het Montreux is en niet Montrow.
Maar als hij op het einde zingt Montrow, When I lay my hands on ... antwoordt het publiek in één stem YOU.
Little red corvette,
Totaal nieuw herwerkt versie (origineel uit 1999 van 1982), met een mooie wisselwerking met het publiek op 'slowdown' waar hij languit met de gitaar op inspeelt, waarbij het publiek de rol van Sheila E op percussie overneemt.
Somewhere here on earth,
Een ballade uit de in 2007 gratis weggegeven planet earth. Hier wordt de discobal bij gebruikt, en wordt de zaal tot ballroom omgetoverd. Voor mij hoeft dit allemaal niet, maar voor ieder wat wils. "You wanna do it here or my place?" Gelukkig neemt Renato het tijdig over, voor dit nummer te stroperig wordt.
When the lights go down
Een van mijn favorieten uit het in 1999 als contractueel verplicht uitgebrachte 'the vault... old friends for sale'. Jammer dat de aandacht voor deze cd verloren is gegaan in zijn strijd met de platenfirma. Blijkbaar heeft hij zelf terug vrede genomen met dit album, want hij zal er nog een nummer uit spelen. Ook de jazzy feel past natuurlijk in het gehele opzet van dit optreden. Het is alsof prince zijn catalogus erbij heeft genomen en gedacht, tiens dat kunnen we ook nog eens spelen zie.
Willing and Able
diamonds and pearls, 1992. Rechter zijde van het publiek wordt getraind in het zingen van Willing, de linker zijde antwoordt met Able. Het wordt een gezellige jazzbar, het publiek fingersnippend de regieaanwijzingen van Prince volgend. Niet makkelijk als je hem amper kan zien. Maar we zijn allen willing en sommigen able.
I love you but I don't trust you anymore.
1999, uit rave unto the joy fantastic. Een nummer dat als break-up song kan tellen, een tekst die enkel van de hand van Prince kan zijn:
I know U trust me, but U don't love me anymore
U tricked me, but U will not anymore,
I love U, but I don't trust U anymore.
De voorlaatste zin met zo'n furieusheid gebracht dat je denkt, lap het is weer van dattum.
Waarschijnlijk zijn er daardoor zoveel jaknikkers in het Princekamp, want met tegenspraak heeft hij het duidelijk moeilijk. Ik vermoed dat hij ook niet in duscussie gaat, U tricked me, but U will not anymore. Daarmee kan je het dan doen.
She spoke to me,
Weer uit 'the vault... old friends for sale'
Alsof om het vorige nummer tegen te spreken zingt hij hier:
Spoke 2 me
I can't believe it, but she spoke 2 me
And if she hurts me I'll take it all with open arms U see
Love like jazz
Dit jaar op de één van de drie cd's lotusflow3r uitgebracht. Zeker het niet het beste nummer van de cd, maar hij kan dit nu moeilijk laten liggen met zo'n titel. Dit gaat naadloos over in
All this love,
op een andere van de drie cd's, die van Bria Valente Elixer
hij maakt van dit nummer de gelegenheid om ieder groepslid zijn solo te laten doen.
Hij laat het publiek zingen: What are you gonna do prince? What are you gonna do Renato, John Blackwell , Rhonda. Waarbij hier vooral de drummer opvalt. John kan drummen met stiltes, ik weet niet hoe hij het doet.
Thank you Montrow, en Prince gaat het podium af. En je kreeg net het gevoel dat hij juist maar begonnen was.
Na wat obligaat omejo oho van het publiek, komt hij terug,en hoe.
Empty room
geschreven in 1985 na zijn breuk met Susannah Melvoin, werd het nummer pas uitgebracht online via npgmc na de one nite alone tour in 2002, waar hij het onder andere ook speelde op de soundcheck in Antwerpen. Een nummer vol emotie, waar alles goed zit, zowel de tekst, zijn zanglijn en zeker zijn gitaarspel dat recht naar je ruggegraat gaat.
Empty room, empty room
How am I gonna fill U?
How am I gonna fill this empty room?
Love is strong, however long
We should've been 4ever
How am I ever gonna fill this empty room?
Found a strand of your hair
By the bathroom window
How am I ever gonna get U off my mind?
In my bed, in my head
Every word U've spoken
Now how am I gonna fill this empty room?
Lonely hearts, worlds apart
Why should they be broken?
When we could be somewhere makin' love
Love is strong, however long
We should've been 4ever,
why did U leave me all alone?
Why'd U do it?
Barren walls, tears fall
What's the use in cryin'?
I gotta find a way, find a way 2 fill this empty room
Hoe hij ze nooit heeft kunnen terugkrijgen na dit nummer begrijp ik tot vandaag niet. Hij vertelde in 2000 tijdens zijn opendeurdagen in Paisley Park, dat hij dit nummer schreef op een ochtend toen hij aan de lavabo stond en een haar vond dat niet van hem was.
Elixer,
Nog maar eens uit de cd van Bria Valente. Ik weet hij zingt 'he licks her' maar niet echt mijn cup of tea, hoewel Renato Neto nog maar eens het nummer redt. Bovendien is het een goed teken dat hij nog altijd naughty kan zijn.
In a large room with no light
Een nooit eerder uitgebracht nummer, waarschijnlijk opgenomen rond 1986. Voor het eerst terug live gespeeld dit jaar in het nokiatheater, en zoals eerder gezegd heropgenomen en gegeven voor festival. Kan me moeilijk een mening vormen over dit nummer. Bovendien mis je hier de saxofonist Eric Leeds, die het origineel heel mooi inleidt.
Prince terug het podium af, en komt na langer aandringen van het publiek terug met een langerekte reeks ballads.
Insatiable Diamonds and Pearls (1991)Scandalous Batman (1989)
The Beautiful Ones Purple Rain (1984)
Nothing Compares 2 U the family (1985) de groep rond Susannah Melvoin
De spanning wordt echt opgebouwd, hij gaat steeds een trapje hoger, steeds verder, steeds meer kippenvel. Ik ben normaal niet voor zijn trage nummers, maar de manier waarop hij het hier doet, en dan nog met twee van mijn favourieten.
Bij scandalous komt Morris Hayes er bij (dank U Geertrui) "You don't need a big band if you got this band", zegt hij, inderdaad hij heeft zich met topmuzikanten omringd.
Op de eerste tonen van 'The Beautiful Ones' krijg ik het altijd koud.
'I've got a palace overlooking the lake, are you with me?' Inderdaad ja.
I may not know where I'm going, baby!
Looka here - I said I may not know what I need!
One thing, one thing's 4 certain, baby
I know what I want, yeah!
And if it please U, baby, please U, baby
I'll beg U down on my knees!
I want U!
eah, I want U!
Baby, baby, baby, baby -
I want U! Yes I do!
naadloos over in bots pam pam
It's been 7 hours and 13 days
Since U took your love away
en het publiek:
Nothing compares to you
Thank you Montrow,
en dat was het.
Schitterend maar veel te kort,
iedereen blijft op zijn honger,
maar "all praise and glory to Yehova, God"
dan weet je dat het gedaan is.
90 minuten, veel te kort, veel te kort voor 3500 man.
De organisator komt er aan te pas om op het podium te komen zeggen dat Prince "parti' is.
"parfois c'est bien quand c'est long, parfois c'est mieux quand c'est court."
Wij ook terug uit de zaal, en dan maar te weten komen hoe het in z'n werk gaat. Iedereen zegt iets anders, maar beneden wordt het duidelijk. Met de twee tickets voor beide shows word je in een afzonderlijke zone tussen nadars geplaatst, een beetje zoals ze met de schapen doen. Alleen toiletten? drinken? eten? We zouden even goed terug naar het hotel kunnen, maar we kiezen dat toch niet te doen, en proberen nog meer vooraan te komen.
Ik zie een jongeman met een winkelkar vol flesjes water passeren, en vraag hem of ik drinken kan kopen. Niet dus. Ga dan maar uit de zone, met de twee tickets kan ik er terug in. Na veel aanschuiven kan ik aan twee vittels komen, alleen het heerschap aanvaard alleen 'Swis valuta'. Dan maar terug naar het eerste kraam, geen vittel enkel cola light. De gedachte aan warme cola doet mijn gezicht vertrekken, maar de dorst is te groot. Hier kan ik voor 8 euro twee halve liters cola bemachtigen.
Groot is mijn verbazing als ik Eulalie zie sippend aan een flesje water. ????
"Die jongen met zijn delhaizekarreke deelde water uit aan gehandicapten en hulpbehoevenden, Ik heb een beetje zielig gekeken. Ik vond het er net over om te zeggen dat ik liever plat water had."
Bevoorraad schuiven we terug aan.
Het toilet is op het verdiep, dus als we door de controle, scan en fouillering zijn, gaan we die richting uit. De toiletten zijn echter vrij dicht bij de deuren van de zaal, er is geen doorkomen aan. Security komt er aan te pas om ongelukken te voorkomen. We gaan de andere zijde van de foyer in, naar de deur aan de andere zijde van het podium waar een pak minder volk staat.
Even is er consternatie als de deuren open moeten, ze draaien namelijk naar buiten, dus we moeten nog iets meer op mekaar gepakt gaan.
In de rush richting podium zie je sjaal en achtergelaten kledingstukken vertrappeld worden. Daar staan we dan, dichter met een iets beter zicht. het duurt even voor het gedrum tot rust komt. Enkele op de grond zittende vrouwen paniekeren als ze mij zien staan in een poging het gedrum tegen te houden. Ik stel hun gerust "C'est ma fille" Eulalie zat net voor mij op de grond. "Alors on est certain que tu ne tomberas pas."
Ondertussen weer socializen. Ik geraak gerustgesteld, er zijn gekkeren dan ik. Iemand komt van Australië, een ander heeft al 350 princeconcerten meegemaakt, waaronder alle 21 in Londen. Pijn moet het niet doen.
Een Zwitserse (ik begrijp al een beetje Retroromaans) naast mij is hopeloos op zoek naar een vriendin die ze aan de telefoon heeft maar niet ziet in de zaal. Ik wijs haar haar vriendin aan. Het heeft zo zijn voordelen een beetje mensen te beginnen kennen. Een Nederlands echtpaar met hun twee kinderen doen verwoede pogingen om hun gezin weer bij elkaar te krijgen. De jongste staat een gans eind van ons vandaan. Er wordt nog drinken naar hem doorgegeven, uiteindelijk geraakt de familie herenigd. Een andere Nederlander probeert indruk te maken op een Zwitserse "You have nice teeth". Een openingszin die ik nog niet gehoord had.
De überfan staat ook in onze buurt. Geen verkeerd woord over Prince, we zijn gewaarschuwd, zijn vingertje gaat in de lucht.
Na drie keer het licht aan en uit, we kennen het al, kunnen we weer van start, het is ondertussen middernacht geworden.
Terug kondigt hij zijn band aan, en dit keer, "your's truly, Prince"
When I Lay My Hands On U
Stratus / That's It
John Blackwell solo
All Shook Up
Peach
Spanish Castle Magic
When U Were Mine
Little Red Corvette
Somewhere Here On Earth
She Spoke 2 Me
I Love U But I Don't Trust U Anymore
Love Like Jazz
All The Critics Love U In Montreux / Housequake
toegift:
In A Large Room With No Light
Purple Rain
De start van het concert geeft te vrezen dat het hier twee keer hetzelfde wordt. Hij is nu eenmaal een dvd aan het opnemen, dus wil hij waarschijnlijk van alles twee takes, zodat hij kan monteren totdat het hem aanstaat.
Maar het tweede nummer stratus geeft een totaal ander gevoel aan het concert. Minder jazz, meer rock. Zeker als de cover van All shook up het ganse publiek laat meezingen.
Peach wordt nog rauwer nog harder, yeah!
Totaal verrast door de Hendrix cover, Spanish Castle Magic.
Met When you were mine uit Dirty Mind (1980!) zitten we helemaal met de ruige prince.
Plots legt hij alles terug stil en gaat het terug een versnelling lager met enkele nummers die we het eerste concert ook hoorden. Er is verschil, maar het is minimaal. Hier en daar heeft hij de tekst wel juist. Het valt me ook op dat hij dezelfde outfit aan heeft als het eerste concert. Iets wat hij anders nooit doet. Dit zal wel met de DVD te maken hebben.
Tot "do the lights out we're gonna do something different"
De meest funky versie van All the critics love you in Montrow, origineel uit 1999 van 1982.
En het wordt helemaal te gek als hij roept: "Who in this house know's about the quake" en het publiek antwoord "we do". Wat is het leuk om met een bende fans samen te zijn. Hij gooit er nieuwe flarden tekst en hopen andere nummers in. En wat doe je als hij vraagt, vragen doet hij niet echt, "Let me see you jump up and down" Als je stil staat voel je de vloer bewegen. 3500 mensen die in hetzelfde ritme op en neer springen. "Am I funky?" "Are you funky" "Let's take a bath together"
Ik kan niet uitmaken of hij de orginele tekst: "Body don't wanna quit, gotta get another hit" zingt of hij het vervangt door "Body don't wanna quit, gotta get another hip". (Zou hij zoveel humor hebben om te verwijzen naar de geruchten rond zijn heupoperatie?)
"I'm not gonna argue with BB king, but uh .... " juist BB king gaf een workshop op het festival, prince niet, hij gaf masterclass!
"turn around, turn around, tun around"
De gitaar vliegt in de lucht, en blijft nazinderen op de grond.
Terug af.
Terug onze voodoo met dovenapplaus om de man terug op het podium te krijgen. De camera zoeft boven onze hoofden. Ik hoop dat ze dit beeld gebruiken, het heeft iets apparts. 7000 handen die trillen, één licht gezoem.
"life is like looking for a penny in a large room with no light", zet de toegift in.
en dan Purple Rain, speciaal voor iedereen die hem nu de eerste keer ziet. Hij speelt het ook zoals het zijn eerste keer is. Ik weet niet hoe hij dit kan na het al een zilioen keer gespeeld te hebben, toch al die emotie en energie in steken. Hij speelt wel in een versie die ik nog nooit gehoord heb, Maar speelt het wel helemaal. Iets dat voor beide concerten kan gezegd worden, hij speelt volledige nummers, geen medley's.
"Don't you know I love you Montrow" zet de gitaarsolo in. Scheurend.
"sing it" ... "one finger in the air".... "let me hear you" werkt altijd.
"one more" ... "Oh yeah" ... "ohwah"
en het is gedaan.
Veel te kort weeral, ook al hebben we nu 3 uur Prince gehoord, nog is het tekort.
Claude Nobs die op het podium de affiche voor volgend jaar wil voorstellen, kan niet anders dan terug weggaan. "we want Prince" Het publiek wil meer, maar het is gedaan.
Geen aftershow dit was het. Het was af.
We gaan, euh slenteren, terug naar het hotel. Het is ondertussen 2.00 h geworden. Een douche en zweven in ons bed.
Dank aan prince.org, in het bijzonder Live to love en jseven voor het live bijhouden en doorsturen van de setlist.
Merci voor dit verslag, Luc. Ik heb mijn verbeelding gebruikt en mee genoten...
BeantwoordenVerwijderen