Voor een vlotte lezing van dit verslag, klik je best op de hoofdstukken hiernaast, ze staan in chronologische volgorde.
De trip kwam net als het optreden overwachts. Het was een mooie kombinatie, twee idolen en een mondaine stad. Een blij weerzien, met de architectuur, de muziek en verrassend genoeg ook met Zwitserland.
Het was kort maar krachtig.
Als je alles ziet als een geschenk, dan is het prachtig.
zondag 26 juli 2009
Montreux in the sun
Zwitserland houdt zich aan z'n belofte, 1 dag zon 2 dagen regen. Het is vandaag zondag dus het is maar gepast dat ze op de afspraak is in dit mondaine oord. En als ze schijnt dan wordt het ook echt warm.
We kunnen nogmaals de wandeling langs het meer doen. Je kan hier vandaag op de hoofden lopen. Le tout beau monde heeft zich verzameld op het wandelpad langs het meer, toch het stuk tussen ons hotel en het casino. Daarbuiten blijft het vrij stil.
fullsize picture
We passeren nog eens voorbij het Montreux palace, en realisteren ons hoe groot dit hotel wel is. De weg passeert over het hotel. Er zijn nog een tweetal bouwlagen onder de weg en het grasplein, die zo het hotel met het meer verbinden. Zo ligt de zonneweide en het openlucht zwembad aan de zijde van het meer.
Het hotel heeft nog een vleugel aan de andere zijde van de inkom, je ziet dit op de foto genomen vanop de straat. En 'Le petit palais' aan de overzijde van straat, behoort ook tot het hotel en is er ondergronds mee verbonden.
We besluiten eens de andere richting uit te gaan, richting Vevey.
We komen een Tante Rosa figuur tegen, maar dan meer Tante Rosa dan dat ze zelf ooit geweest is. Zo kan je Montreux zien in vergelijking met het Zoute, meer Zoute dan het Zoute ooit kan zijn.
De foto maakt alles duidelijk. Lut nam de foto, ik zou nooit durven. We zagen ze dan later nog terug, alleen aan een tafeltje in een drukke crèmerie. Ik heb net niet kunnen zien of ze een coupe pistache at.
fullsize picture
Uniek is het landschap wel, het meer met de hoge bergtoppen aan de rand, het begin van de Alpen. Je wordt jammer genoeg vrij snel gewoon aan zoveel schoonheid en luxe. Want 's avonds gingen we voor onze derde keer in relaxbehandeling naar sauna, jacuzzi en zwembad. Je mist dit maar als je thuis bent en je spieren terug stram beginnen aanvoelen.
fullsize panorama
Gelukkig hebben we foto's om ons te helpen herinneren hoe mooi het daar is, als de zon wil schijnen en je de bergen en de overkant van het meer kan zien.
we hebben er ons gedrieën ook eens op gezet.
"le bâteau", een kindje was zo enthousiast, dat we nog maar eens een foto van de overzet moesten nemen.
Een eind verder ligt er een kleine jachthaven, een opa-figuur is er vol overgave bezig zijn bootje in orde te stellen. Echt vooruit gaan doet het werk niet, maar de mens houdt zich bezig.
The pirates of the Carabiën? met sleepbootje.
Op een bankje in de jachthaven, een beetje schaduw.
Fullsize panorama
Het wordt een rustige zondagnamiddag.
Nogmaals een zicht op Montreux, de zon komt er steeds meer door, en het is duidelijk dat de hotels ofwel afgesproken hebben, ofwel verplicht worden om hun zonnewering in het geel uit te voeren. Zo wordt alles nog zonniger.
fullsize picture
In de namiddag nemen we het nog in de lounchebar van het hotel, onder een enorme gele parasol. We genieten van een ijsje, en ik herinner me Davos, waar we van de madame van de crèmerie als bende jongeren (we waren toen 16-17 jaar en met vijf) mochten blijven zitten aan de centrale tafel omdat we de grootste coupe op de kaart bestelden. Ik vraag me tot vandaag af wat er zou gebeurd zijn mochten we enkel cola besteld hebben. Ze vroeg "was sollen sie haben?" ik weet niet meer wat het was maar de foto bij de coupe beloofde een toren van alle kleuren. "tan ist ok" antwoordde ze nog.
Ik hield me nu bij coupe danemark, de dame blanche van Zwitserland. Het enige verschil is dat zij er nog enkele amandelschilfers bij serveren. 8.00 € moet dat daar kosten. Lekker is het wel. Je kan ook je eigen ijsje samenstellen naar de smaken die je wil, keuze is er genoeg aan 3€ de bol.
We proberen ook nog enkele Taniaposes uit.
Voor de duidelijkheid, een Taniapose is een opname maken van je reisbestemming, waar je zelf als bewijs ook nog ergens op staat. Het is altijd moeilijk om beide goed en scherp in beeld te krijgen. We zien dat Tania of Lieven daar altijd vrij goed in slagen, vandaar de term.
's Avonds beslissen we terug te gaan naar het Thais restaurant Maï Thaï dat we op onze wandeling zijn tegengekomen. Het terras hangt boven het meer, de keuken is op het terras.
Aan voor Montreux betaalbare prijzen serveren ze heer heel lekker eten. Het is voor het eerst dat ik in Zwitserland lekker eet.
We nemen een coctail Maï Thaï, die niet echt een Maï Thaï is zoals we die uit Thailand herinneren, maar hij is toch lekker.
Als voorgerecht nemen we de Plateau Maï Thaï, een gemengde schotel met vis, gevogelte, en vlees met een vuurpotje in het midden, waar je alles aan tafel nog een roostert. Erg lekker.
Daarbij hebben we nog Laab plat tuna, een tonijntartaar die lekker fris met citroengras gekruid is. Ik weet dat rauwe tonijn riskant is, maar we zijn in Zwitserland, het is een Thaï en alles lijkt me hier vers.
Als hoofdgerecht hebben we de Pla rard prik, tussen bananenbladeren geroosterde vis, zeer fijn, en pad pak, gewokte groeten. We bestelden ook nog de guay tiew, maar mijn Thaïs is ook niet meer wat het geweest is, dus we kregen dit niet en het werd ook niet aangerekend. We waren ten andere voldaan en hadden nog een eindje te lopen naar het hotel.
We krijgen nog een mooie zonsondergang als afscheid.
fullsize picture
en een Montreux by night.
Het is nog maar eens goed geweest, maar het is ook goed geweest. Meer en langer hoeft niet.
We kunnen nogmaals de wandeling langs het meer doen. Je kan hier vandaag op de hoofden lopen. Le tout beau monde heeft zich verzameld op het wandelpad langs het meer, toch het stuk tussen ons hotel en het casino. Daarbuiten blijft het vrij stil.
fullsize picture
We passeren nog eens voorbij het Montreux palace, en realisteren ons hoe groot dit hotel wel is. De weg passeert over het hotel. Er zijn nog een tweetal bouwlagen onder de weg en het grasplein, die zo het hotel met het meer verbinden. Zo ligt de zonneweide en het openlucht zwembad aan de zijde van het meer.
Het hotel heeft nog een vleugel aan de andere zijde van de inkom, je ziet dit op de foto genomen vanop de straat. En 'Le petit palais' aan de overzijde van straat, behoort ook tot het hotel en is er ondergronds mee verbonden.
We besluiten eens de andere richting uit te gaan, richting Vevey.
We komen een Tante Rosa figuur tegen, maar dan meer Tante Rosa dan dat ze zelf ooit geweest is. Zo kan je Montreux zien in vergelijking met het Zoute, meer Zoute dan het Zoute ooit kan zijn.
De foto maakt alles duidelijk. Lut nam de foto, ik zou nooit durven. We zagen ze dan later nog terug, alleen aan een tafeltje in een drukke crèmerie. Ik heb net niet kunnen zien of ze een coupe pistache at.
fullsize picture
Uniek is het landschap wel, het meer met de hoge bergtoppen aan de rand, het begin van de Alpen. Je wordt jammer genoeg vrij snel gewoon aan zoveel schoonheid en luxe. Want 's avonds gingen we voor onze derde keer in relaxbehandeling naar sauna, jacuzzi en zwembad. Je mist dit maar als je thuis bent en je spieren terug stram beginnen aanvoelen.
fullsize panorama
Gelukkig hebben we foto's om ons te helpen herinneren hoe mooi het daar is, als de zon wil schijnen en je de bergen en de overkant van het meer kan zien.
we hebben er ons gedrieën ook eens op gezet.
"le bâteau", een kindje was zo enthousiast, dat we nog maar eens een foto van de overzet moesten nemen.
Een eind verder ligt er een kleine jachthaven, een opa-figuur is er vol overgave bezig zijn bootje in orde te stellen. Echt vooruit gaan doet het werk niet, maar de mens houdt zich bezig.
The pirates of the Carabiën? met sleepbootje.
Op een bankje in de jachthaven, een beetje schaduw.
Fullsize panorama
Het wordt een rustige zondagnamiddag.
Nogmaals een zicht op Montreux, de zon komt er steeds meer door, en het is duidelijk dat de hotels ofwel afgesproken hebben, ofwel verplicht worden om hun zonnewering in het geel uit te voeren. Zo wordt alles nog zonniger.
fullsize picture
In de namiddag nemen we het nog in de lounchebar van het hotel, onder een enorme gele parasol. We genieten van een ijsje, en ik herinner me Davos, waar we van de madame van de crèmerie als bende jongeren (we waren toen 16-17 jaar en met vijf) mochten blijven zitten aan de centrale tafel omdat we de grootste coupe op de kaart bestelden. Ik vraag me tot vandaag af wat er zou gebeurd zijn mochten we enkel cola besteld hebben. Ze vroeg "was sollen sie haben?" ik weet niet meer wat het was maar de foto bij de coupe beloofde een toren van alle kleuren. "tan ist ok" antwoordde ze nog.
Ik hield me nu bij coupe danemark, de dame blanche van Zwitserland. Het enige verschil is dat zij er nog enkele amandelschilfers bij serveren. 8.00 € moet dat daar kosten. Lekker is het wel. Je kan ook je eigen ijsje samenstellen naar de smaken die je wil, keuze is er genoeg aan 3€ de bol.
We proberen ook nog enkele Taniaposes uit.
Voor de duidelijkheid, een Taniapose is een opname maken van je reisbestemming, waar je zelf als bewijs ook nog ergens op staat. Het is altijd moeilijk om beide goed en scherp in beeld te krijgen. We zien dat Tania of Lieven daar altijd vrij goed in slagen, vandaar de term.
's Avonds beslissen we terug te gaan naar het Thais restaurant Maï Thaï dat we op onze wandeling zijn tegengekomen. Het terras hangt boven het meer, de keuken is op het terras.
Aan voor Montreux betaalbare prijzen serveren ze heer heel lekker eten. Het is voor het eerst dat ik in Zwitserland lekker eet.
We nemen een coctail Maï Thaï, die niet echt een Maï Thaï is zoals we die uit Thailand herinneren, maar hij is toch lekker.
Als voorgerecht nemen we de Plateau Maï Thaï, een gemengde schotel met vis, gevogelte, en vlees met een vuurpotje in het midden, waar je alles aan tafel nog een roostert. Erg lekker.
Daarbij hebben we nog Laab plat tuna, een tonijntartaar die lekker fris met citroengras gekruid is. Ik weet dat rauwe tonijn riskant is, maar we zijn in Zwitserland, het is een Thaï en alles lijkt me hier vers.
Als hoofdgerecht hebben we de Pla rard prik, tussen bananenbladeren geroosterde vis, zeer fijn, en pad pak, gewokte groeten. We bestelden ook nog de guay tiew, maar mijn Thaïs is ook niet meer wat het geweest is, dus we kregen dit niet en het werd ook niet aangerekend. We waren ten andere voldaan en hadden nog een eindje te lopen naar het hotel.
We krijgen nog een mooie zonsondergang als afscheid.
fullsize picture
en een Montreux by night.
Het is nog maar eens goed geweest, maar het is ook goed geweest. Meer en langer hoeft niet.
vrijdag 24 juli 2009
Your's truly, Prince
Het blijft regenen in Montreux, maar veel kan dat ons niet uitmaken, vandaag staan we voor een groot deel binnen, Prince-night op het jazzfestival.
Ik was gisteren al eens gaan kijken hoe het daar in mekaar zat in het congrenscentrum en waar het auditorium stravinsky was en hoe het daar praktisch aan toe zou gaan, zeker met de twee concerten in dezelfde zaal op dezelfde avond. Niet dat ik daar veel wijzer werd, want ze wisten het daar zelf ook niet zo goed. Het zou een beetje chaos worden, zoals gewoonlijk op een princeconcert.
We zaten wel heel dicht bij de concertzaal.
De lift vanaf onze kamer op het 7e naar het 1e op het niveau van het meer, en dan enkele stappen naar het convention center. Prince moest de straat oversteken, wij niet. Hij werd dan ook met de auto gebracht. Zijn hotel was dan ook nog iets duurder dan het onze, en naar verluid zou hij zelfs een volledige verdieping gehad hebben.
Nog nooit zo ontspannen naar een concert geweest, een mens wordt luxe snel gewoon. 's Morgens een wandeling langs de promenade (in de regen) in de namiddag, het bleef toch maar regenen, een sauna, regendouche, dompelbad, hammam, regendouche, dompelbad, jacuzzi en een paar lengtes in het zwembad. Half uurtje rusten op de ligzetels en dan een lichte maaltijd in Sinatra's bar, penne met pesto. Best lekker en veel. We moesten ook wel heel wat energie op doen, want we zouden tussen 17.00 h tot 02.00 h 's nachts recht staan.
Om 16.59 h verlieten we het hotel en om 17.00h stonden we in het convention center. De file was al lang. Een princeconcert beleef je nooit alleen. Al bij al ging het aanschuiven vrij vlot. Even een kleine spanning toen ik mij afvroeg hoe ze dat hier met mijn print@home tickets gingen doen. Langs de rij stond een kraampje waar ik nog wat drank kon opslaan. Gelukkig kon in met euro's betalen, moest het wel kunnen passen. 4.00 € voor een half litertje levensreddende vittel is een prikje zonder prik.
Bij de eerste controle werd er gekeken of je tickets had, bij de tweede controle werden ze gescand (de tickets), bij de derde controle werd je gefouilleerd. Alles verliep probleemloos, hoewel bij Eulalie stelden ze vragen bij haar handtasje. "Qu'est-ce-que c'est?" Haar handtas was kleiner dan de zakken van m'n short die vol zaten met flesjes drinken. Maar goed we waren binnen, dachten we. Het was nog aanschuiven voor de deuren van de zaal. Ondertussen kan een mens een beetje socialisen. Toevallig staat er Belg achter ons. Hij is met het vliegtuig gekomen (net geland) en zou met het eerste vliegtuig 's morgens terug vertrekken. De goedkoopste kamer die nog beschikbaar was moest 800 € kosten, vandaar zonder overnachting. Ik kan er in komen.
Ondertussen gingen de deuren open, het auditorium voor ons.
Een beetje zielige foto's, maar ze zijn met m'n gsm genomen.
Het auditorium baadt in blauw licht, temidden hangt een grote spiegelbol. Achteraan zijn de dure zitplaatsen (480 CHF) leeg. Ze zouden zo goed als leeg blijven tot 5 min voor het concert. VIP's weten al meer dan het plebs.
Weer wachten wachten wachten. Ondertussen praatjes maken. Er zijn ook toeschouwers die willen voorsteken. Bij princeconcerten lukt dat niet echt, je hebt hier wel met fanatiekelingen te maken! "Ah monsieur, ça ne marchera pas, allez un peu plus à gauche, encore à gauche, tot de man volledig uit het zicht verdwenen is.
Nu het maakt niet veel uit of je voorsteekt of niet. Ik schat dat je vanaf rij 3 geen zicht meer hebt op prince. Het auditorium is gebouwd voor een zittend publiek, dus het podium is niet al te hoog, de vloer is vlak. De mens zelf is ook al niet te groot, dus tussen de hoofden zie je hem, soms. Maar als dan de gsm's, iPhones en camera's omhoog gaan, dan zie je niks meer. Gelukkig zijn er nog de twee grote schermen waar je Prince zijn gelaatsuitdrukkingen kristalhelder ziet.
De podiumopstelling is vrij sober, naar gewoonte met de nodige kitch. De twee discojellyfishen hangen er wat te hangen, en wat de ronde stargate in het geheel te doen heeft is mij ook een vraagteken. We zijn toch niet gekomen om te kijken maar om te luisteren, dus de muziek en vooral de akoestiek interesseren me meer. De vorm en aankleding van de zaal stellen me gerust, hier moet het geluid gewoon goed zitten. Er staan ook verschillende camera's opgesteld. Ik had op vernomen dat één van prince z'n voorwaarden was dat er een cameracrew beschikbaar was om de zaak op dvd op te nemen. Hij had eerst 35mm geëist maar was dan met digitale opname tevreden toen bleek dat het budget hiervoor exuberant was. Met de wetenschap dat het overgrote deel van de geplande princeprojecten niet worden uitgebracht voor het publiek, weet je dat dit geld in het water is. Water is er hier genoeg in Montreux.
Ik weet echt niet wat ik van dit concert mag verwachten. Vroegere optredens maakten deel uit van een tournee, en ik had op z'n minst al een idee van de setlist, en soms al een paar opnames gehoord. Nu is het echt een one off. Met prince kan het alle kanten uit. Met een nummer te geven voor op de website van het jazzfestival, a large room with no light, een herwerkte jazzversie van een voorheen niet uitgebracht nummer, geeft hij toch al een voorsmaakje.
De lichten gaan een paar keer uit en terug aan, kwestie van the mood er in te houden,
maar uiteindelijk doven ze definitief.
Prince zelf kondigt off-stage zijn muzikanten aan.
Prince doet deze twee concerten ook met een heel kleine (naar zijn normen) band:
John blackwell, drums
Renato Neto, toetsen
Rhonda Smith, bass
"My name is prince", zo stapt hij het podium op en begint z'n set:
When I lay my hands on u
Little red corvette
Somewhere here on earth
When the lights go down
Willing and able
I love u but I don't trust u anymore
She spoke 2 me
Love like jazz
All this love
1e toegift:
Empty room
Elixer
In a large room with no light
2e toegift:
Insatiable
Scandalous
The Beautiful Ones
Nothing Compares 2 U
Van bij het begin is het duidelijk dat dit een Jazz georiënteerd optreden wordt, speciaal samengesteld voor het festival. Prince zet of gooit zijn gitaar slechts aan de kant voor de balads waar de focus vooral op zijn falsettostem ligt.
When I lay my hands on you.
Het enige nummer met, naar prince standaard, kwaliteit op het obscure in 2004 online uitgebrachte 'the chocolate invasion'. Hier in een magistrale uitvoering.
Iemand zou hem toch wel eens mogen vertellen dat het Montreux is en niet Montrow.
Maar als hij op het einde zingt Montrow, When I lay my hands on ... antwoordt het publiek in één stem YOU.
Little red corvette,
Totaal nieuw herwerkt versie (origineel uit 1999 van 1982), met een mooie wisselwerking met het publiek op 'slowdown' waar hij languit met de gitaar op inspeelt, waarbij het publiek de rol van Sheila E op percussie overneemt.
Somewhere here on earth,
Een ballade uit de in 2007 gratis weggegeven planet earth. Hier wordt de discobal bij gebruikt, en wordt de zaal tot ballroom omgetoverd. Voor mij hoeft dit allemaal niet, maar voor ieder wat wils. "You wanna do it here or my place?" Gelukkig neemt Renato het tijdig over, voor dit nummer te stroperig wordt.
When the lights go down
Een van mijn favorieten uit het in 1999 als contractueel verplicht uitgebrachte 'the vault... old friends for sale'. Jammer dat de aandacht voor deze cd verloren is gegaan in zijn strijd met de platenfirma. Blijkbaar heeft hij zelf terug vrede genomen met dit album, want hij zal er nog een nummer uit spelen. Ook de jazzy feel past natuurlijk in het gehele opzet van dit optreden. Het is alsof prince zijn catalogus erbij heeft genomen en gedacht, tiens dat kunnen we ook nog eens spelen zie.
Willing and Able
diamonds and pearls, 1992. Rechter zijde van het publiek wordt getraind in het zingen van Willing, de linker zijde antwoordt met Able. Het wordt een gezellige jazzbar, het publiek fingersnippend de regieaanwijzingen van Prince volgend. Niet makkelijk als je hem amper kan zien. Maar we zijn allen willing en sommigen able.
I love you but I don't trust you anymore.
1999, uit rave unto the joy fantastic. Een nummer dat als break-up song kan tellen, een tekst die enkel van de hand van Prince kan zijn:
I know U trust me, but U don't love me anymore
U tricked me, but U will not anymore,
I love U, but I don't trust U anymore.
De voorlaatste zin met zo'n furieusheid gebracht dat je denkt, lap het is weer van dattum.
Waarschijnlijk zijn er daardoor zoveel jaknikkers in het Princekamp, want met tegenspraak heeft hij het duidelijk moeilijk. Ik vermoed dat hij ook niet in duscussie gaat, U tricked me, but U will not anymore. Daarmee kan je het dan doen.
She spoke to me,
Weer uit 'the vault... old friends for sale'
Alsof om het vorige nummer tegen te spreken zingt hij hier:
Spoke 2 me
I can't believe it, but she spoke 2 me
And if she hurts me I'll take it all with open arms U see
Love like jazz
Dit jaar op de één van de drie cd's lotusflow3r uitgebracht. Zeker het niet het beste nummer van de cd, maar hij kan dit nu moeilijk laten liggen met zo'n titel. Dit gaat naadloos over in
All this love,
op een andere van de drie cd's, die van Bria Valente Elixer
hij maakt van dit nummer de gelegenheid om ieder groepslid zijn solo te laten doen.
Hij laat het publiek zingen: What are you gonna do prince? What are you gonna do Renato, John Blackwell , Rhonda. Waarbij hier vooral de drummer opvalt. John kan drummen met stiltes, ik weet niet hoe hij het doet.
Thank you Montrow, en Prince gaat het podium af. En je kreeg net het gevoel dat hij juist maar begonnen was.
Na wat obligaat omejo oho van het publiek, komt hij terug,en hoe.
Empty room
geschreven in 1985 na zijn breuk met Susannah Melvoin, werd het nummer pas uitgebracht online via npgmc na de one nite alone tour in 2002, waar hij het onder andere ook speelde op de soundcheck in Antwerpen. Een nummer vol emotie, waar alles goed zit, zowel de tekst, zijn zanglijn en zeker zijn gitaarspel dat recht naar je ruggegraat gaat.
Empty room, empty room
How am I gonna fill U?
How am I gonna fill this empty room?
Love is strong, however long
We should've been 4ever
How am I ever gonna fill this empty room?
Found a strand of your hair
By the bathroom window
How am I ever gonna get U off my mind?
In my bed, in my head
Every word U've spoken
Now how am I gonna fill this empty room?
Lonely hearts, worlds apart
Why should they be broken?
When we could be somewhere makin' love
Love is strong, however long
We should've been 4ever,
why did U leave me all alone?
Why'd U do it?
Barren walls, tears fall
What's the use in cryin'?
I gotta find a way, find a way 2 fill this empty room
Hoe hij ze nooit heeft kunnen terugkrijgen na dit nummer begrijp ik tot vandaag niet. Hij vertelde in 2000 tijdens zijn opendeurdagen in Paisley Park, dat hij dit nummer schreef op een ochtend toen hij aan de lavabo stond en een haar vond dat niet van hem was.
Elixer,
Nog maar eens uit de cd van Bria Valente. Ik weet hij zingt 'he licks her' maar niet echt mijn cup of tea, hoewel Renato Neto nog maar eens het nummer redt. Bovendien is het een goed teken dat hij nog altijd naughty kan zijn.
In a large room with no light
Een nooit eerder uitgebracht nummer, waarschijnlijk opgenomen rond 1986. Voor het eerst terug live gespeeld dit jaar in het nokiatheater, en zoals eerder gezegd heropgenomen en gegeven voor festival. Kan me moeilijk een mening vormen over dit nummer. Bovendien mis je hier de saxofonist Eric Leeds, die het origineel heel mooi inleidt.
Prince terug het podium af, en komt na langer aandringen van het publiek terug met een langerekte reeks ballads.
Insatiable Diamonds and Pearls (1991)Scandalous Batman (1989)
The Beautiful Ones Purple Rain (1984)
Nothing Compares 2 U the family (1985) de groep rond Susannah Melvoin
De spanning wordt echt opgebouwd, hij gaat steeds een trapje hoger, steeds verder, steeds meer kippenvel. Ik ben normaal niet voor zijn trage nummers, maar de manier waarop hij het hier doet, en dan nog met twee van mijn favourieten.
Bij scandalous komt Morris Hayes er bij (dank U Geertrui) "You don't need a big band if you got this band", zegt hij, inderdaad hij heeft zich met topmuzikanten omringd.
Op de eerste tonen van 'The Beautiful Ones' krijg ik het altijd koud.
'I've got a palace overlooking the lake, are you with me?' Inderdaad ja.
I may not know where I'm going, baby!
Looka here - I said I may not know what I need!
One thing, one thing's 4 certain, baby
I know what I want, yeah!
And if it please U, baby, please U, baby
I'll beg U down on my knees!
I want U!
eah, I want U!
Baby, baby, baby, baby -
I want U! Yes I do!
naadloos over in bots pam pam
It's been 7 hours and 13 days
Since U took your love away
en het publiek:
Nothing compares to you
Thank you Montrow,
en dat was het.
Schitterend maar veel te kort,
iedereen blijft op zijn honger,
maar "all praise and glory to Yehova, God"
dan weet je dat het gedaan is.
90 minuten, veel te kort, veel te kort voor 3500 man.
De organisator komt er aan te pas om op het podium te komen zeggen dat Prince "parti' is.
"parfois c'est bien quand c'est long, parfois c'est mieux quand c'est court."
Wij ook terug uit de zaal, en dan maar te weten komen hoe het in z'n werk gaat. Iedereen zegt iets anders, maar beneden wordt het duidelijk. Met de twee tickets voor beide shows word je in een afzonderlijke zone tussen nadars geplaatst, een beetje zoals ze met de schapen doen. Alleen toiletten? drinken? eten? We zouden even goed terug naar het hotel kunnen, maar we kiezen dat toch niet te doen, en proberen nog meer vooraan te komen.
Ik zie een jongeman met een winkelkar vol flesjes water passeren, en vraag hem of ik drinken kan kopen. Niet dus. Ga dan maar uit de zone, met de twee tickets kan ik er terug in. Na veel aanschuiven kan ik aan twee vittels komen, alleen het heerschap aanvaard alleen 'Swis valuta'. Dan maar terug naar het eerste kraam, geen vittel enkel cola light. De gedachte aan warme cola doet mijn gezicht vertrekken, maar de dorst is te groot. Hier kan ik voor 8 euro twee halve liters cola bemachtigen.
Groot is mijn verbazing als ik Eulalie zie sippend aan een flesje water. ????
"Die jongen met zijn delhaizekarreke deelde water uit aan gehandicapten en hulpbehoevenden, Ik heb een beetje zielig gekeken. Ik vond het er net over om te zeggen dat ik liever plat water had."
Bevoorraad schuiven we terug aan.
Het toilet is op het verdiep, dus als we door de controle, scan en fouillering zijn, gaan we die richting uit. De toiletten zijn echter vrij dicht bij de deuren van de zaal, er is geen doorkomen aan. Security komt er aan te pas om ongelukken te voorkomen. We gaan de andere zijde van de foyer in, naar de deur aan de andere zijde van het podium waar een pak minder volk staat.
Even is er consternatie als de deuren open moeten, ze draaien namelijk naar buiten, dus we moeten nog iets meer op mekaar gepakt gaan.
In de rush richting podium zie je sjaal en achtergelaten kledingstukken vertrappeld worden. Daar staan we dan, dichter met een iets beter zicht. het duurt even voor het gedrum tot rust komt. Enkele op de grond zittende vrouwen paniekeren als ze mij zien staan in een poging het gedrum tegen te houden. Ik stel hun gerust "C'est ma fille" Eulalie zat net voor mij op de grond. "Alors on est certain que tu ne tomberas pas."
Ondertussen weer socializen. Ik geraak gerustgesteld, er zijn gekkeren dan ik. Iemand komt van Australië, een ander heeft al 350 princeconcerten meegemaakt, waaronder alle 21 in Londen. Pijn moet het niet doen.
Een Zwitserse (ik begrijp al een beetje Retroromaans) naast mij is hopeloos op zoek naar een vriendin die ze aan de telefoon heeft maar niet ziet in de zaal. Ik wijs haar haar vriendin aan. Het heeft zo zijn voordelen een beetje mensen te beginnen kennen. Een Nederlands echtpaar met hun twee kinderen doen verwoede pogingen om hun gezin weer bij elkaar te krijgen. De jongste staat een gans eind van ons vandaan. Er wordt nog drinken naar hem doorgegeven, uiteindelijk geraakt de familie herenigd. Een andere Nederlander probeert indruk te maken op een Zwitserse "You have nice teeth". Een openingszin die ik nog niet gehoord had.
De überfan staat ook in onze buurt. Geen verkeerd woord over Prince, we zijn gewaarschuwd, zijn vingertje gaat in de lucht.
Na drie keer het licht aan en uit, we kennen het al, kunnen we weer van start, het is ondertussen middernacht geworden.
Terug kondigt hij zijn band aan, en dit keer, "your's truly, Prince"
When I Lay My Hands On U
Stratus / That's It
John Blackwell solo
All Shook Up
Peach
Spanish Castle Magic
When U Were Mine
Little Red Corvette
Somewhere Here On Earth
She Spoke 2 Me
I Love U But I Don't Trust U Anymore
Love Like Jazz
All The Critics Love U In Montreux / Housequake
toegift:
In A Large Room With No Light
Purple Rain
De start van het concert geeft te vrezen dat het hier twee keer hetzelfde wordt. Hij is nu eenmaal een dvd aan het opnemen, dus wil hij waarschijnlijk van alles twee takes, zodat hij kan monteren totdat het hem aanstaat.
Maar het tweede nummer stratus geeft een totaal ander gevoel aan het concert. Minder jazz, meer rock. Zeker als de cover van All shook up het ganse publiek laat meezingen.
Peach wordt nog rauwer nog harder, yeah!
Totaal verrast door de Hendrix cover, Spanish Castle Magic.
Met When you were mine uit Dirty Mind (1980!) zitten we helemaal met de ruige prince.
Plots legt hij alles terug stil en gaat het terug een versnelling lager met enkele nummers die we het eerste concert ook hoorden. Er is verschil, maar het is minimaal. Hier en daar heeft hij de tekst wel juist. Het valt me ook op dat hij dezelfde outfit aan heeft als het eerste concert. Iets wat hij anders nooit doet. Dit zal wel met de DVD te maken hebben.
Tot "do the lights out we're gonna do something different"
De meest funky versie van All the critics love you in Montrow, origineel uit 1999 van 1982.
En het wordt helemaal te gek als hij roept: "Who in this house know's about the quake" en het publiek antwoord "we do". Wat is het leuk om met een bende fans samen te zijn. Hij gooit er nieuwe flarden tekst en hopen andere nummers in. En wat doe je als hij vraagt, vragen doet hij niet echt, "Let me see you jump up and down" Als je stil staat voel je de vloer bewegen. 3500 mensen die in hetzelfde ritme op en neer springen. "Am I funky?" "Are you funky" "Let's take a bath together"
Ik kan niet uitmaken of hij de orginele tekst: "Body don't wanna quit, gotta get another hit" zingt of hij het vervangt door "Body don't wanna quit, gotta get another hip". (Zou hij zoveel humor hebben om te verwijzen naar de geruchten rond zijn heupoperatie?)
"I'm not gonna argue with BB king, but uh .... " juist BB king gaf een workshop op het festival, prince niet, hij gaf masterclass!
"turn around, turn around, tun around"
De gitaar vliegt in de lucht, en blijft nazinderen op de grond.
Terug af.
Terug onze voodoo met dovenapplaus om de man terug op het podium te krijgen. De camera zoeft boven onze hoofden. Ik hoop dat ze dit beeld gebruiken, het heeft iets apparts. 7000 handen die trillen, één licht gezoem.
"life is like looking for a penny in a large room with no light", zet de toegift in.
en dan Purple Rain, speciaal voor iedereen die hem nu de eerste keer ziet. Hij speelt het ook zoals het zijn eerste keer is. Ik weet niet hoe hij dit kan na het al een zilioen keer gespeeld te hebben, toch al die emotie en energie in steken. Hij speelt wel in een versie die ik nog nooit gehoord heb, Maar speelt het wel helemaal. Iets dat voor beide concerten kan gezegd worden, hij speelt volledige nummers, geen medley's.
"Don't you know I love you Montrow" zet de gitaarsolo in. Scheurend.
"sing it" ... "one finger in the air".... "let me hear you" werkt altijd.
"one more" ... "Oh yeah" ... "ohwah"
en het is gedaan.
Veel te kort weeral, ook al hebben we nu 3 uur Prince gehoord, nog is het tekort.
Claude Nobs die op het podium de affiche voor volgend jaar wil voorstellen, kan niet anders dan terug weggaan. "we want Prince" Het publiek wil meer, maar het is gedaan.
Geen aftershow dit was het. Het was af.
We gaan, euh slenteren, terug naar het hotel. Het is ondertussen 2.00 h geworden. Een douche en zweven in ons bed.
Dank aan prince.org, in het bijzonder Live to love en jseven voor het live bijhouden en doorsturen van de setlist.
Ik was gisteren al eens gaan kijken hoe het daar in mekaar zat in het congrenscentrum en waar het auditorium stravinsky was en hoe het daar praktisch aan toe zou gaan, zeker met de twee concerten in dezelfde zaal op dezelfde avond. Niet dat ik daar veel wijzer werd, want ze wisten het daar zelf ook niet zo goed. Het zou een beetje chaos worden, zoals gewoonlijk op een princeconcert.
We zaten wel heel dicht bij de concertzaal.
De lift vanaf onze kamer op het 7e naar het 1e op het niveau van het meer, en dan enkele stappen naar het convention center. Prince moest de straat oversteken, wij niet. Hij werd dan ook met de auto gebracht. Zijn hotel was dan ook nog iets duurder dan het onze, en naar verluid zou hij zelfs een volledige verdieping gehad hebben.
Nog nooit zo ontspannen naar een concert geweest, een mens wordt luxe snel gewoon. 's Morgens een wandeling langs de promenade (in de regen) in de namiddag, het bleef toch maar regenen, een sauna, regendouche, dompelbad, hammam, regendouche, dompelbad, jacuzzi en een paar lengtes in het zwembad. Half uurtje rusten op de ligzetels en dan een lichte maaltijd in Sinatra's bar, penne met pesto. Best lekker en veel. We moesten ook wel heel wat energie op doen, want we zouden tussen 17.00 h tot 02.00 h 's nachts recht staan.
Om 16.59 h verlieten we het hotel en om 17.00h stonden we in het convention center. De file was al lang. Een princeconcert beleef je nooit alleen. Al bij al ging het aanschuiven vrij vlot. Even een kleine spanning toen ik mij afvroeg hoe ze dat hier met mijn print@home tickets gingen doen. Langs de rij stond een kraampje waar ik nog wat drank kon opslaan. Gelukkig kon in met euro's betalen, moest het wel kunnen passen. 4.00 € voor een half litertje levensreddende vittel is een prikje zonder prik.
Bij de eerste controle werd er gekeken of je tickets had, bij de tweede controle werden ze gescand (de tickets), bij de derde controle werd je gefouilleerd. Alles verliep probleemloos, hoewel bij Eulalie stelden ze vragen bij haar handtasje. "Qu'est-ce-que c'est?" Haar handtas was kleiner dan de zakken van m'n short die vol zaten met flesjes drinken. Maar goed we waren binnen, dachten we. Het was nog aanschuiven voor de deuren van de zaal. Ondertussen kan een mens een beetje socialisen. Toevallig staat er Belg achter ons. Hij is met het vliegtuig gekomen (net geland) en zou met het eerste vliegtuig 's morgens terug vertrekken. De goedkoopste kamer die nog beschikbaar was moest 800 € kosten, vandaar zonder overnachting. Ik kan er in komen.
Ondertussen gingen de deuren open, het auditorium voor ons.
Een beetje zielige foto's, maar ze zijn met m'n gsm genomen.
Het auditorium baadt in blauw licht, temidden hangt een grote spiegelbol. Achteraan zijn de dure zitplaatsen (480 CHF) leeg. Ze zouden zo goed als leeg blijven tot 5 min voor het concert. VIP's weten al meer dan het plebs.
Weer wachten wachten wachten. Ondertussen praatjes maken. Er zijn ook toeschouwers die willen voorsteken. Bij princeconcerten lukt dat niet echt, je hebt hier wel met fanatiekelingen te maken! "Ah monsieur, ça ne marchera pas, allez un peu plus à gauche, encore à gauche, tot de man volledig uit het zicht verdwenen is.
Nu het maakt niet veel uit of je voorsteekt of niet. Ik schat dat je vanaf rij 3 geen zicht meer hebt op prince. Het auditorium is gebouwd voor een zittend publiek, dus het podium is niet al te hoog, de vloer is vlak. De mens zelf is ook al niet te groot, dus tussen de hoofden zie je hem, soms. Maar als dan de gsm's, iPhones en camera's omhoog gaan, dan zie je niks meer. Gelukkig zijn er nog de twee grote schermen waar je Prince zijn gelaatsuitdrukkingen kristalhelder ziet.
De podiumopstelling is vrij sober, naar gewoonte met de nodige kitch. De twee discojellyfishen hangen er wat te hangen, en wat de ronde stargate in het geheel te doen heeft is mij ook een vraagteken. We zijn toch niet gekomen om te kijken maar om te luisteren, dus de muziek en vooral de akoestiek interesseren me meer. De vorm en aankleding van de zaal stellen me gerust, hier moet het geluid gewoon goed zitten. Er staan ook verschillende camera's opgesteld. Ik had op vernomen dat één van prince z'n voorwaarden was dat er een cameracrew beschikbaar was om de zaak op dvd op te nemen. Hij had eerst 35mm geëist maar was dan met digitale opname tevreden toen bleek dat het budget hiervoor exuberant was. Met de wetenschap dat het overgrote deel van de geplande princeprojecten niet worden uitgebracht voor het publiek, weet je dat dit geld in het water is. Water is er hier genoeg in Montreux.
Ik weet echt niet wat ik van dit concert mag verwachten. Vroegere optredens maakten deel uit van een tournee, en ik had op z'n minst al een idee van de setlist, en soms al een paar opnames gehoord. Nu is het echt een one off. Met prince kan het alle kanten uit. Met een nummer te geven voor op de website van het jazzfestival, a large room with no light, een herwerkte jazzversie van een voorheen niet uitgebracht nummer, geeft hij toch al een voorsmaakje.
De lichten gaan een paar keer uit en terug aan, kwestie van the mood er in te houden,
maar uiteindelijk doven ze definitief.
Prince zelf kondigt off-stage zijn muzikanten aan.
Prince doet deze twee concerten ook met een heel kleine (naar zijn normen) band:
John blackwell, drums
Renato Neto, toetsen
Rhonda Smith, bass
"My name is prince", zo stapt hij het podium op en begint z'n set:
When I lay my hands on u
Little red corvette
Somewhere here on earth
When the lights go down
Willing and able
I love u but I don't trust u anymore
She spoke 2 me
Love like jazz
All this love
1e toegift:
Empty room
Elixer
In a large room with no light
2e toegift:
Insatiable
Scandalous
The Beautiful Ones
Nothing Compares 2 U
Van bij het begin is het duidelijk dat dit een Jazz georiënteerd optreden wordt, speciaal samengesteld voor het festival. Prince zet of gooit zijn gitaar slechts aan de kant voor de balads waar de focus vooral op zijn falsettostem ligt.
When I lay my hands on you.
Het enige nummer met, naar prince standaard, kwaliteit op het obscure in 2004 online uitgebrachte 'the chocolate invasion'. Hier in een magistrale uitvoering.
Iemand zou hem toch wel eens mogen vertellen dat het Montreux is en niet Montrow.
Maar als hij op het einde zingt Montrow, When I lay my hands on ... antwoordt het publiek in één stem YOU.
Little red corvette,
Totaal nieuw herwerkt versie (origineel uit 1999 van 1982), met een mooie wisselwerking met het publiek op 'slowdown' waar hij languit met de gitaar op inspeelt, waarbij het publiek de rol van Sheila E op percussie overneemt.
Somewhere here on earth,
Een ballade uit de in 2007 gratis weggegeven planet earth. Hier wordt de discobal bij gebruikt, en wordt de zaal tot ballroom omgetoverd. Voor mij hoeft dit allemaal niet, maar voor ieder wat wils. "You wanna do it here or my place?" Gelukkig neemt Renato het tijdig over, voor dit nummer te stroperig wordt.
When the lights go down
Een van mijn favorieten uit het in 1999 als contractueel verplicht uitgebrachte 'the vault... old friends for sale'. Jammer dat de aandacht voor deze cd verloren is gegaan in zijn strijd met de platenfirma. Blijkbaar heeft hij zelf terug vrede genomen met dit album, want hij zal er nog een nummer uit spelen. Ook de jazzy feel past natuurlijk in het gehele opzet van dit optreden. Het is alsof prince zijn catalogus erbij heeft genomen en gedacht, tiens dat kunnen we ook nog eens spelen zie.
Willing and Able
diamonds and pearls, 1992. Rechter zijde van het publiek wordt getraind in het zingen van Willing, de linker zijde antwoordt met Able. Het wordt een gezellige jazzbar, het publiek fingersnippend de regieaanwijzingen van Prince volgend. Niet makkelijk als je hem amper kan zien. Maar we zijn allen willing en sommigen able.
I love you but I don't trust you anymore.
1999, uit rave unto the joy fantastic. Een nummer dat als break-up song kan tellen, een tekst die enkel van de hand van Prince kan zijn:
I know U trust me, but U don't love me anymore
U tricked me, but U will not anymore,
I love U, but I don't trust U anymore.
De voorlaatste zin met zo'n furieusheid gebracht dat je denkt, lap het is weer van dattum.
Waarschijnlijk zijn er daardoor zoveel jaknikkers in het Princekamp, want met tegenspraak heeft hij het duidelijk moeilijk. Ik vermoed dat hij ook niet in duscussie gaat, U tricked me, but U will not anymore. Daarmee kan je het dan doen.
She spoke to me,
Weer uit 'the vault... old friends for sale'
Alsof om het vorige nummer tegen te spreken zingt hij hier:
Spoke 2 me
I can't believe it, but she spoke 2 me
And if she hurts me I'll take it all with open arms U see
Love like jazz
Dit jaar op de één van de drie cd's lotusflow3r uitgebracht. Zeker het niet het beste nummer van de cd, maar hij kan dit nu moeilijk laten liggen met zo'n titel. Dit gaat naadloos over in
All this love,
op een andere van de drie cd's, die van Bria Valente Elixer
hij maakt van dit nummer de gelegenheid om ieder groepslid zijn solo te laten doen.
Hij laat het publiek zingen: What are you gonna do prince? What are you gonna do Renato, John Blackwell , Rhonda. Waarbij hier vooral de drummer opvalt. John kan drummen met stiltes, ik weet niet hoe hij het doet.
Thank you Montrow, en Prince gaat het podium af. En je kreeg net het gevoel dat hij juist maar begonnen was.
Na wat obligaat omejo oho van het publiek, komt hij terug,en hoe.
Empty room
geschreven in 1985 na zijn breuk met Susannah Melvoin, werd het nummer pas uitgebracht online via npgmc na de one nite alone tour in 2002, waar hij het onder andere ook speelde op de soundcheck in Antwerpen. Een nummer vol emotie, waar alles goed zit, zowel de tekst, zijn zanglijn en zeker zijn gitaarspel dat recht naar je ruggegraat gaat.
Empty room, empty room
How am I gonna fill U?
How am I gonna fill this empty room?
Love is strong, however long
We should've been 4ever
How am I ever gonna fill this empty room?
Found a strand of your hair
By the bathroom window
How am I ever gonna get U off my mind?
In my bed, in my head
Every word U've spoken
Now how am I gonna fill this empty room?
Lonely hearts, worlds apart
Why should they be broken?
When we could be somewhere makin' love
Love is strong, however long
We should've been 4ever,
why did U leave me all alone?
Why'd U do it?
Barren walls, tears fall
What's the use in cryin'?
I gotta find a way, find a way 2 fill this empty room
Hoe hij ze nooit heeft kunnen terugkrijgen na dit nummer begrijp ik tot vandaag niet. Hij vertelde in 2000 tijdens zijn opendeurdagen in Paisley Park, dat hij dit nummer schreef op een ochtend toen hij aan de lavabo stond en een haar vond dat niet van hem was.
Elixer,
Nog maar eens uit de cd van Bria Valente. Ik weet hij zingt 'he licks her' maar niet echt mijn cup of tea, hoewel Renato Neto nog maar eens het nummer redt. Bovendien is het een goed teken dat hij nog altijd naughty kan zijn.
In a large room with no light
Een nooit eerder uitgebracht nummer, waarschijnlijk opgenomen rond 1986. Voor het eerst terug live gespeeld dit jaar in het nokiatheater, en zoals eerder gezegd heropgenomen en gegeven voor festival. Kan me moeilijk een mening vormen over dit nummer. Bovendien mis je hier de saxofonist Eric Leeds, die het origineel heel mooi inleidt.
Prince terug het podium af, en komt na langer aandringen van het publiek terug met een langerekte reeks ballads.
Insatiable Diamonds and Pearls (1991)Scandalous Batman (1989)
The Beautiful Ones Purple Rain (1984)
Nothing Compares 2 U the family (1985) de groep rond Susannah Melvoin
De spanning wordt echt opgebouwd, hij gaat steeds een trapje hoger, steeds verder, steeds meer kippenvel. Ik ben normaal niet voor zijn trage nummers, maar de manier waarop hij het hier doet, en dan nog met twee van mijn favourieten.
Bij scandalous komt Morris Hayes er bij (dank U Geertrui) "You don't need a big band if you got this band", zegt hij, inderdaad hij heeft zich met topmuzikanten omringd.
Op de eerste tonen van 'The Beautiful Ones' krijg ik het altijd koud.
'I've got a palace overlooking the lake, are you with me?' Inderdaad ja.
I may not know where I'm going, baby!
Looka here - I said I may not know what I need!
One thing, one thing's 4 certain, baby
I know what I want, yeah!
And if it please U, baby, please U, baby
I'll beg U down on my knees!
I want U!
eah, I want U!
Baby, baby, baby, baby -
I want U! Yes I do!
naadloos over in bots pam pam
It's been 7 hours and 13 days
Since U took your love away
en het publiek:
Nothing compares to you
Thank you Montrow,
en dat was het.
Schitterend maar veel te kort,
iedereen blijft op zijn honger,
maar "all praise and glory to Yehova, God"
dan weet je dat het gedaan is.
90 minuten, veel te kort, veel te kort voor 3500 man.
De organisator komt er aan te pas om op het podium te komen zeggen dat Prince "parti' is.
"parfois c'est bien quand c'est long, parfois c'est mieux quand c'est court."
Wij ook terug uit de zaal, en dan maar te weten komen hoe het in z'n werk gaat. Iedereen zegt iets anders, maar beneden wordt het duidelijk. Met de twee tickets voor beide shows word je in een afzonderlijke zone tussen nadars geplaatst, een beetje zoals ze met de schapen doen. Alleen toiletten? drinken? eten? We zouden even goed terug naar het hotel kunnen, maar we kiezen dat toch niet te doen, en proberen nog meer vooraan te komen.
Ik zie een jongeman met een winkelkar vol flesjes water passeren, en vraag hem of ik drinken kan kopen. Niet dus. Ga dan maar uit de zone, met de twee tickets kan ik er terug in. Na veel aanschuiven kan ik aan twee vittels komen, alleen het heerschap aanvaard alleen 'Swis valuta'. Dan maar terug naar het eerste kraam, geen vittel enkel cola light. De gedachte aan warme cola doet mijn gezicht vertrekken, maar de dorst is te groot. Hier kan ik voor 8 euro twee halve liters cola bemachtigen.
Groot is mijn verbazing als ik Eulalie zie sippend aan een flesje water. ????
"Die jongen met zijn delhaizekarreke deelde water uit aan gehandicapten en hulpbehoevenden, Ik heb een beetje zielig gekeken. Ik vond het er net over om te zeggen dat ik liever plat water had."
Bevoorraad schuiven we terug aan.
Het toilet is op het verdiep, dus als we door de controle, scan en fouillering zijn, gaan we die richting uit. De toiletten zijn echter vrij dicht bij de deuren van de zaal, er is geen doorkomen aan. Security komt er aan te pas om ongelukken te voorkomen. We gaan de andere zijde van de foyer in, naar de deur aan de andere zijde van het podium waar een pak minder volk staat.
Even is er consternatie als de deuren open moeten, ze draaien namelijk naar buiten, dus we moeten nog iets meer op mekaar gepakt gaan.
In de rush richting podium zie je sjaal en achtergelaten kledingstukken vertrappeld worden. Daar staan we dan, dichter met een iets beter zicht. het duurt even voor het gedrum tot rust komt. Enkele op de grond zittende vrouwen paniekeren als ze mij zien staan in een poging het gedrum tegen te houden. Ik stel hun gerust "C'est ma fille" Eulalie zat net voor mij op de grond. "Alors on est certain que tu ne tomberas pas."
Ondertussen weer socializen. Ik geraak gerustgesteld, er zijn gekkeren dan ik. Iemand komt van Australië, een ander heeft al 350 princeconcerten meegemaakt, waaronder alle 21 in Londen. Pijn moet het niet doen.
Een Zwitserse (ik begrijp al een beetje Retroromaans) naast mij is hopeloos op zoek naar een vriendin die ze aan de telefoon heeft maar niet ziet in de zaal. Ik wijs haar haar vriendin aan. Het heeft zo zijn voordelen een beetje mensen te beginnen kennen. Een Nederlands echtpaar met hun twee kinderen doen verwoede pogingen om hun gezin weer bij elkaar te krijgen. De jongste staat een gans eind van ons vandaan. Er wordt nog drinken naar hem doorgegeven, uiteindelijk geraakt de familie herenigd. Een andere Nederlander probeert indruk te maken op een Zwitserse "You have nice teeth". Een openingszin die ik nog niet gehoord had.
De überfan staat ook in onze buurt. Geen verkeerd woord over Prince, we zijn gewaarschuwd, zijn vingertje gaat in de lucht.
Na drie keer het licht aan en uit, we kennen het al, kunnen we weer van start, het is ondertussen middernacht geworden.
Terug kondigt hij zijn band aan, en dit keer, "your's truly, Prince"
When I Lay My Hands On U
Stratus / That's It
John Blackwell solo
All Shook Up
Peach
Spanish Castle Magic
When U Were Mine
Little Red Corvette
Somewhere Here On Earth
She Spoke 2 Me
I Love U But I Don't Trust U Anymore
Love Like Jazz
All The Critics Love U In Montreux / Housequake
toegift:
In A Large Room With No Light
Purple Rain
De start van het concert geeft te vrezen dat het hier twee keer hetzelfde wordt. Hij is nu eenmaal een dvd aan het opnemen, dus wil hij waarschijnlijk van alles twee takes, zodat hij kan monteren totdat het hem aanstaat.
Maar het tweede nummer stratus geeft een totaal ander gevoel aan het concert. Minder jazz, meer rock. Zeker als de cover van All shook up het ganse publiek laat meezingen.
Peach wordt nog rauwer nog harder, yeah!
Totaal verrast door de Hendrix cover, Spanish Castle Magic.
Met When you were mine uit Dirty Mind (1980!) zitten we helemaal met de ruige prince.
Plots legt hij alles terug stil en gaat het terug een versnelling lager met enkele nummers die we het eerste concert ook hoorden. Er is verschil, maar het is minimaal. Hier en daar heeft hij de tekst wel juist. Het valt me ook op dat hij dezelfde outfit aan heeft als het eerste concert. Iets wat hij anders nooit doet. Dit zal wel met de DVD te maken hebben.
Tot "do the lights out we're gonna do something different"
De meest funky versie van All the critics love you in Montrow, origineel uit 1999 van 1982.
En het wordt helemaal te gek als hij roept: "Who in this house know's about the quake" en het publiek antwoord "we do". Wat is het leuk om met een bende fans samen te zijn. Hij gooit er nieuwe flarden tekst en hopen andere nummers in. En wat doe je als hij vraagt, vragen doet hij niet echt, "Let me see you jump up and down" Als je stil staat voel je de vloer bewegen. 3500 mensen die in hetzelfde ritme op en neer springen. "Am I funky?" "Are you funky" "Let's take a bath together"
Ik kan niet uitmaken of hij de orginele tekst: "Body don't wanna quit, gotta get another hit" zingt of hij het vervangt door "Body don't wanna quit, gotta get another hip". (Zou hij zoveel humor hebben om te verwijzen naar de geruchten rond zijn heupoperatie?)
"I'm not gonna argue with BB king, but uh .... " juist BB king gaf een workshop op het festival, prince niet, hij gaf masterclass!
"turn around, turn around, tun around"
De gitaar vliegt in de lucht, en blijft nazinderen op de grond.
Terug af.
Terug onze voodoo met dovenapplaus om de man terug op het podium te krijgen. De camera zoeft boven onze hoofden. Ik hoop dat ze dit beeld gebruiken, het heeft iets apparts. 7000 handen die trillen, één licht gezoem.
"life is like looking for a penny in a large room with no light", zet de toegift in.
en dan Purple Rain, speciaal voor iedereen die hem nu de eerste keer ziet. Hij speelt het ook zoals het zijn eerste keer is. Ik weet niet hoe hij dit kan na het al een zilioen keer gespeeld te hebben, toch al die emotie en energie in steken. Hij speelt wel in een versie die ik nog nooit gehoord heb, Maar speelt het wel helemaal. Iets dat voor beide concerten kan gezegd worden, hij speelt volledige nummers, geen medley's.
"Don't you know I love you Montrow" zet de gitaarsolo in. Scheurend.
"sing it" ... "one finger in the air".... "let me hear you" werkt altijd.
"one more" ... "Oh yeah" ... "ohwah"
en het is gedaan.
Veel te kort weeral, ook al hebben we nu 3 uur Prince gehoord, nog is het tekort.
Claude Nobs die op het podium de affiche voor volgend jaar wil voorstellen, kan niet anders dan terug weggaan. "we want Prince" Het publiek wil meer, maar het is gedaan.
Geen aftershow dit was het. Het was af.
We gaan, euh slenteren, terug naar het hotel. Het is ondertussen 2.00 h geworden. Een douche en zweven in ons bed.
Dank aan prince.org, in het bijzonder Live to love en jseven voor het live bijhouden en doorsturen van de setlist.
donderdag 23 juli 2009
Montreux in the rain
Het ontbijt in Auberge des moulins is uitgebreid, verzorgd en heel lekker. Temidden van de ontbijtruimte staat een tafel, rijkelijk gevuld met croissants, broodjes, veschillende soorten confituur lekkere ham en een blok smakelijke kaas. Je vraagt zoals gewoonlijk je café, café au lait, thé, chocolat.
Bij het uitchecken bedanken we de gastvrouw voor het aangenaam verblijf. Ik zeg haar ook dat, hoewel we al dikwijls in Frankrijk waren, nog nooit in deze streek geweest zijn. Maar dan we nu onderweg naar Zwitserland Ronchamp wilden zien. Ze word er stil van. "Ah la chapelle ... "
Plots haalt ze hopen informatie aan uit de streek, een boekje met logies andere folders met bezienswaardigheden en activiteiten uit de streek. "On sait jamais!"
Wij terug en route pour la Suisse.
Aangezien we vandaag maar een 150 km te doen hebben kan alles zeer relaxt. We rijden dan ook lange tijd langs de nationales.
Aan de Zwitserse grens ben ik aangenaam verrast dat ze het autowegenvignet voor 2009 paars hebben gemaakt. De ultra voorzienige Zwitsers!
Van aan de grens is het autosnelweg tot aan Montreux.
Misschien moet ik nog eens duidelijk stellen dat ik het niet heb voor Zwitserland. Ik ben er 7 jaar na elkaar geweest, en heb het wel gezien.
Als je geluk hebt dan heb je slechts 7 van de 10 dagen regen, en is het de andere drie dagen zeer warm. Van gastronomie kennen ze niets, de wijn is echt niet je dat. Het is er ongelooflijk duur. De Zwitsers zijn wel zeer vriendelijk, maar je hebt steeds de indruk dat dat slechts voor je geld is. Het is er zeer proper, zeer hygiënisch en zeer veilig, maar waarschijnlijk daardoor ook heel saai.
In Montreux en aan het meer van Genève (of le lac Leman) ben ik nog nooit geweest. Dus wie weet is het hier anders. Bergen zijn mooi, een meer is mooi, Bergen rond een meer moet dus wel zeer mooi zijn. Temeer nu het jazzfestival plaats heeft, en niemand minder dan Prince het hele zooitje komt afsluiten, is er daadwerkelijk iets te beleven.
Vrij vlug krijgen we het eerste beeld van het meer te zien, het is dan ook gigantisch groot, je rijdt er een hele tijd langs.
Het is al duidelijk te zien dat het echt Zwitsers weer is.
Rond 13.00 h loodst de gps ons tot voor de deur van ons hotel, Villa Toscane.
Een mooi hotel. Er is geen receptie en geen restaurant in dit hotel, daarvoor hangt het af van het veel duurdere en nog chicker hotel, Royal Plaza aan de overzijde van de straat.. Met zijn prijzen van 575 € per nacht was het toch net iets te duur voor ons.
Aan de receptie van het Royal Plaza gebeurde wat ik een aantal maal in de beoordelingen van villa tosane had gelezen. Het hotel was volgeboekt maar we mochten voor de zelfde prijs in het Royal Plaza blijven. Voor ons geen enkel probleem.
We kregen een ruime kamer met dubbel bed en een bijzet bedje. Dat bijzet bedje was een zeer confortabel bed met lattenbodem en prima matras. We hebben al slechter meegemaakt, denk aan hotel du parc in de Elzas, waar er gewoon twee matrassen op de grond lagen.
Het is voor het eerst dat een bed in een hotel comfortabeler is dan het onze, en de dekbedden, de kussen zo zacht, je lijkt er in te zweven.
De kamer heeft ook een ruime badkamer, met dubbele lavabo, bad met douchescherm, wc en bidet.
Een flatscreen met hotelservice, wel ja op het scherm stond welcome Mr Groosman, please choose your language. En inderdaad, Nederlands kon ook. Je kon daar alle voorzieningen van het hotel raadplegen en zien wat je gratis kon en waar je moest voor bijbetalen.
We hadden tv met fims op aanvraag (gratis), vaste internetverbinding met hoge snelheid, sauna, hammam, jacuzzi, zwembad, allemaal gratis.
Gratis is niet echt het juiste woord, hoewel we dus een duidelijk upgrade hadden, betaalden we toch nog altijd 290 € per nacht (slechts de helft dus van in dit hotel) voor de laatste nacht betaalden we 'slechts' 170 €. In de periode van het jazzfestival zijn alle prijzen quasi het dubbele.
Zal ik nog even de kassa doen rinkelen:
nacht in het hotel: 260 €
ontbijt continental: 10 €
ontbijtbuffet: 22 €
parkeren van de auto per dag tijdens het festival : 20 €
parkeren van de auto per dag buiten het festival : 10 €
verblijfstax per dag: 6.50 €
touristentax per dag: 3.00 €
Maar als je jezelf een kadootje doet mag je niet op de prijs gaan knibbelen. Niet zoals het Britse koppel dat naast ons in de louche bar zat. "Did you see the prices of the coctails?" inderdaad 17 FS zijnde 11.20 € voor een coctail. "this will be the only coctail that I'll have on this holyday". Mijn reactie is dan, ga dan op een goedkoper hotel of naar een goedkopere bestemming, maar ontzeg je toch niet waar je zin in hebt op je vakantie.
Je kreeg er namelijk gratis één aangeboden bij het inchecken van het hotel, zoals je ook een glas champagne kon drinken in het restaurant chez georges, voor slechts 12 CHF ipv 18 CHF. Je mocht ook gratis gebruik maken van het openbaar vervoer, 10% korting op de nautica activiteiten, of 20 CHF korting op de faciliteiten van het beautycenter. Je kon je laten masseren, inpakken, insmeren met chocola, je botox laten bijspuiten, even een en ander laten rechtzetten of optrekken, want inderdaad er was een privékliniek in het hotel zelf.
Maar ik wijk af.
Het soort gasten kon je afleiden aan de auto's die aan en afreden van het hotel, dodge, porsches, ferrarri, de laaste modellen mercedes E, en natuurlijk maybach.
Maybach past volledig bij Zwitserland, degelijk, veilig, comfortabel maar oersaai en exuberant duur. Not realy my cup of the, but to each his own.
Je ziet hier ook alle nationaliteiten, maar vooral Russen. De tijdschriften op onze kamer waren in het Russich. Het aantal gesluierde vrouwen viel ook op, voorzien van de laatste Iphone waar ze vollop foto's van elkaar en van hun kinderen mee namen. En ik die dacht dat de islam het nemen van beeltenissen van mensen verbood.
Je zag ook dames met wel zeer aansluitend laagzittende pantalons, met niksverhullende topjes, maar met wel een sluier rond hun hoofd gewikkeld.
Terwijl Eulalie en mams van een eerste sauna, jacuzzi en zwembad genoten, probeerde ik de internet aanlsuiting uit. Niks dus. Dan maar de receptie gebeld. Gewoon de netwerkkabel insteken en alles gaat van zelf. Niks dus. Een technieker kwam, "Ah Vista!" na wat telefoontjes in wat mij Russisch leek "ça va pas aller, I would recommend you to go wireless, you have to pay for it, here you see the rates. Je suis désolé" 10 € voor 30 min internet leek me nu toch wel net iets te veel. Gelukkig stonden er in het businesscenter ook pc's met internet verbinding en dat was gratis. Het waren wel qwertz klavieren met veel ää en ó e ëë en zo, maar we konden ons verstaanbaar maken. Boven zag ik zo dat er nog princefans in het hotel zaten, de loginnamen kwamen me hier en daar bekend voor.
Het Hotel ligt met niveau 3 aan de straatzijde en niveau 1 aan het meer. Van daar uit kan je rustige vlakke wandelingen maken aan de rand van het meer, met steeds wisselende uitzichten.
fullsize panorama
De kraampjes rechts staan over een ganse lengte van het wandelpad langs het meer, je kan het niet beter vergelijken dan met de Gentse Feesten, je kan er dezelfde rommel kopen, alleen stukken duurder. Hoe raar ik het ook vind, maar veel volk loopt hier niet
Montreux in the rain
Eens een verdwaalde die de hond moet uitlaten van mevrouw, Nederlanders in hun regenjasje en een paar Belgen onder hun paraplu, we zijn hier nu toch.
Er stond een paraplu in de kamer, dus het komt hier wel meer voor dat het regent.
Ik was al blij dat Zwitserland me niet teleur stelde. Zo was het toch zeker dat ik niet vol vooroordelen zat bij het land.
fullsize panorama
Met een overzet, voor het festival omgetoverd tot jazzboats, kan je het meer afvaren naar andere steden rond het meer.
Heus onweer op komst boven the lake, en het raakte niet over de bergen.
s'Avonds aten we in een van de restaurants van het hotel, restaurant Bellagio.
Ik moet zeggen dat ik het meer van Bellagio mooier vind, en het eten met "fish from the lake" daar stukken lekkerder.
Het avondmaal was zeker niet slecht maar voor 30€ de gang en 40€ voor een fles wijn heb ik al beter gegeten. Je krijgt er netjes wel gratis water uit de kraan.
Ik drink altijd wijn uit de streek waar we zijn, maar de Zwitserse wijn, hoewel niet goedkoop is bezwaarlijk lekker te noemen. Hij smaakt echt naar het harde gesteente van de ondergrond.
Bij het uitchecken bedanken we de gastvrouw voor het aangenaam verblijf. Ik zeg haar ook dat, hoewel we al dikwijls in Frankrijk waren, nog nooit in deze streek geweest zijn. Maar dan we nu onderweg naar Zwitserland Ronchamp wilden zien. Ze word er stil van. "Ah la chapelle ... "
Plots haalt ze hopen informatie aan uit de streek, een boekje met logies andere folders met bezienswaardigheden en activiteiten uit de streek. "On sait jamais!"
Wij terug en route pour la Suisse.
Aangezien we vandaag maar een 150 km te doen hebben kan alles zeer relaxt. We rijden dan ook lange tijd langs de nationales.
Aan de Zwitserse grens ben ik aangenaam verrast dat ze het autowegenvignet voor 2009 paars hebben gemaakt. De ultra voorzienige Zwitsers!
Van aan de grens is het autosnelweg tot aan Montreux.
Misschien moet ik nog eens duidelijk stellen dat ik het niet heb voor Zwitserland. Ik ben er 7 jaar na elkaar geweest, en heb het wel gezien.
Als je geluk hebt dan heb je slechts 7 van de 10 dagen regen, en is het de andere drie dagen zeer warm. Van gastronomie kennen ze niets, de wijn is echt niet je dat. Het is er ongelooflijk duur. De Zwitsers zijn wel zeer vriendelijk, maar je hebt steeds de indruk dat dat slechts voor je geld is. Het is er zeer proper, zeer hygiënisch en zeer veilig, maar waarschijnlijk daardoor ook heel saai.
In Montreux en aan het meer van Genève (of le lac Leman) ben ik nog nooit geweest. Dus wie weet is het hier anders. Bergen zijn mooi, een meer is mooi, Bergen rond een meer moet dus wel zeer mooi zijn. Temeer nu het jazzfestival plaats heeft, en niemand minder dan Prince het hele zooitje komt afsluiten, is er daadwerkelijk iets te beleven.
Vrij vlug krijgen we het eerste beeld van het meer te zien, het is dan ook gigantisch groot, je rijdt er een hele tijd langs.
Het is al duidelijk te zien dat het echt Zwitsers weer is.
Rond 13.00 h loodst de gps ons tot voor de deur van ons hotel, Villa Toscane.
Een mooi hotel. Er is geen receptie en geen restaurant in dit hotel, daarvoor hangt het af van het veel duurdere en nog chicker hotel, Royal Plaza aan de overzijde van de straat.. Met zijn prijzen van 575 € per nacht was het toch net iets te duur voor ons.
Aan de receptie van het Royal Plaza gebeurde wat ik een aantal maal in de beoordelingen van villa tosane had gelezen. Het hotel was volgeboekt maar we mochten voor de zelfde prijs in het Royal Plaza blijven. Voor ons geen enkel probleem.
We kregen een ruime kamer met dubbel bed en een bijzet bedje. Dat bijzet bedje was een zeer confortabel bed met lattenbodem en prima matras. We hebben al slechter meegemaakt, denk aan hotel du parc in de Elzas, waar er gewoon twee matrassen op de grond lagen.
Het is voor het eerst dat een bed in een hotel comfortabeler is dan het onze, en de dekbedden, de kussen zo zacht, je lijkt er in te zweven.
De kamer heeft ook een ruime badkamer, met dubbele lavabo, bad met douchescherm, wc en bidet.
Een flatscreen met hotelservice, wel ja op het scherm stond welcome Mr Groosman, please choose your language. En inderdaad, Nederlands kon ook. Je kon daar alle voorzieningen van het hotel raadplegen en zien wat je gratis kon en waar je moest voor bijbetalen.
We hadden tv met fims op aanvraag (gratis), vaste internetverbinding met hoge snelheid, sauna, hammam, jacuzzi, zwembad, allemaal gratis.
Gratis is niet echt het juiste woord, hoewel we dus een duidelijk upgrade hadden, betaalden we toch nog altijd 290 € per nacht (slechts de helft dus van in dit hotel) voor de laatste nacht betaalden we 'slechts' 170 €. In de periode van het jazzfestival zijn alle prijzen quasi het dubbele.
Zal ik nog even de kassa doen rinkelen:
nacht in het hotel: 260 €
ontbijt continental: 10 €
ontbijtbuffet: 22 €
parkeren van de auto per dag tijdens het festival : 20 €
parkeren van de auto per dag buiten het festival : 10 €
verblijfstax per dag: 6.50 €
touristentax per dag: 3.00 €
Maar als je jezelf een kadootje doet mag je niet op de prijs gaan knibbelen. Niet zoals het Britse koppel dat naast ons in de louche bar zat. "Did you see the prices of the coctails?" inderdaad 17 FS zijnde 11.20 € voor een coctail. "this will be the only coctail that I'll have on this holyday". Mijn reactie is dan, ga dan op een goedkoper hotel of naar een goedkopere bestemming, maar ontzeg je toch niet waar je zin in hebt op je vakantie.
Je kreeg er namelijk gratis één aangeboden bij het inchecken van het hotel, zoals je ook een glas champagne kon drinken in het restaurant chez georges, voor slechts 12 CHF ipv 18 CHF. Je mocht ook gratis gebruik maken van het openbaar vervoer, 10% korting op de nautica activiteiten, of 20 CHF korting op de faciliteiten van het beautycenter. Je kon je laten masseren, inpakken, insmeren met chocola, je botox laten bijspuiten, even een en ander laten rechtzetten of optrekken, want inderdaad er was een privékliniek in het hotel zelf.
Maar ik wijk af.
Het soort gasten kon je afleiden aan de auto's die aan en afreden van het hotel, dodge, porsches, ferrarri, de laaste modellen mercedes E, en natuurlijk maybach.
Maybach past volledig bij Zwitserland, degelijk, veilig, comfortabel maar oersaai en exuberant duur. Not realy my cup of the, but to each his own.
Je ziet hier ook alle nationaliteiten, maar vooral Russen. De tijdschriften op onze kamer waren in het Russich. Het aantal gesluierde vrouwen viel ook op, voorzien van de laatste Iphone waar ze vollop foto's van elkaar en van hun kinderen mee namen. En ik die dacht dat de islam het nemen van beeltenissen van mensen verbood.
Je zag ook dames met wel zeer aansluitend laagzittende pantalons, met niksverhullende topjes, maar met wel een sluier rond hun hoofd gewikkeld.
Terwijl Eulalie en mams van een eerste sauna, jacuzzi en zwembad genoten, probeerde ik de internet aanlsuiting uit. Niks dus. Dan maar de receptie gebeld. Gewoon de netwerkkabel insteken en alles gaat van zelf. Niks dus. Een technieker kwam, "Ah Vista!" na wat telefoontjes in wat mij Russisch leek "ça va pas aller, I would recommend you to go wireless, you have to pay for it, here you see the rates. Je suis désolé" 10 € voor 30 min internet leek me nu toch wel net iets te veel. Gelukkig stonden er in het businesscenter ook pc's met internet verbinding en dat was gratis. Het waren wel qwertz klavieren met veel ää en ó e ëë en zo, maar we konden ons verstaanbaar maken. Boven zag ik zo dat er nog princefans in het hotel zaten, de loginnamen kwamen me hier en daar bekend voor.
Het Hotel ligt met niveau 3 aan de straatzijde en niveau 1 aan het meer. Van daar uit kan je rustige vlakke wandelingen maken aan de rand van het meer, met steeds wisselende uitzichten.
fullsize panorama
De kraampjes rechts staan over een ganse lengte van het wandelpad langs het meer, je kan het niet beter vergelijken dan met de Gentse Feesten, je kan er dezelfde rommel kopen, alleen stukken duurder. Hoe raar ik het ook vind, maar veel volk loopt hier niet
Montreux in the rain
Eens een verdwaalde die de hond moet uitlaten van mevrouw, Nederlanders in hun regenjasje en een paar Belgen onder hun paraplu, we zijn hier nu toch.Er stond een paraplu in de kamer, dus het komt hier wel meer voor dat het regent.
Ik was al blij dat Zwitserland me niet teleur stelde. Zo was het toch zeker dat ik niet vol vooroordelen zat bij het land.
fullsize panorama
Met een overzet, voor het festival omgetoverd tot jazzboats, kan je het meer afvaren naar andere steden rond het meer.
Heus onweer op komst boven the lake, en het raakte niet over de bergen.
s'Avonds aten we in een van de restaurants van het hotel, restaurant Bellagio.
Ik moet zeggen dat ik het meer van Bellagio mooier vind, en het eten met "fish from the lake" daar stukken lekkerder.
Het avondmaal was zeker niet slecht maar voor 30€ de gang en 40€ voor een fles wijn heb ik al beter gegeten. Je krijgt er netjes wel gratis water uit de kraan.
Ik drink altijd wijn uit de streek waar we zijn, maar de Zwitserse wijn, hoewel niet goedkoop is bezwaarlijk lekker te noemen. Hij smaakt echt naar het harde gesteente van de ondergrond.
woensdag 22 juli 2009
Ronchamp
De zeven jaar tussen optredens van Prince is niks vergeleken met de dertig jaar dat ik Ronchamp al wil zien. Beweren dat dit bedevaartkerkje de reden tot mijn architectuurstudies zijn is overdreven. Dat besliste ik al in het derde leerjaar. Het was juist door al in architectuur geintresseerd te zijn dat ik eens in een boek foto's van dit kerje zag, zonder te weten wie Le Corbusier was. De vorm leek mij zo totaal anders dan wat ik al gezien had, en ik begreep het ook niet echt.
De rest van het gezelschap was zonder overenthousiast te zijn, niet tegen deze tussenstop. Te meer, het was 100 km korter langs deze weg naar het meer van Geneve te rijden. Het werd ook snel duidelijk dat het in afstand wel korter mocht zijn, in tijd zeker niet. De laatste 100 km moeten over een tweevaksbaan worden gedaan. Komt daarbij dat de tour de France nu toch wel net in de buurt zat. Nog op de autosnelweg kregen we via route 107.7 fm te horen dat we best op de autosnelweg bleven om niet in onmogelijke opstoppingen te geraken.
Op onze laatste tankbeurt langs de snelweg krioelde het van de perswagens, die en masse kwamen bijtanken. De wagen voor ons was van de RTBf. Ze vertrokken met tankstop open, geen tijd te verliezen.
Langs de tweevaksbaan, achter un convoi exeptionel kreeg de reis echt iets van een bedevaart. Ik begon me af te vragen of dat daar met openingsuren ging, want op de website van Notre dame du Haut had ik daar niks van gezien.
We waren nochthans vroeg genoeg vertrokken, tussen 9.00 en 10.00 had Lut in mijn google agenda zien staan. We moesten amper 580 km doen, we zijn meer gewoon. De autoreis was de eerste 550 km bijzonder vlot verlopen. Heel weinig verkeer. Het viel ook op dat het bijzonder stil was in de auto. Geen commentaar op mijn rijgedrag "hij schiet er hem weer achter zun" of " jah, geef em nog een beetje drinken" of de Oh's als een ferrarri, een porsche of een lamborghini ons inhaalde. Een zoon wordt op rare momenten gemist.
Net voor het dorpje Ronchamp blinkt een witte vlek op de bergtop. "Daar is het". Nu het straatje 'rue de la chapelle' vinden. Er staat gelukkig een wegwijzer. We komen niemand tegen op het lange, smalle, steile weggetje, temidden van het bos. We zien wel de oude mijnschacht.
Op het einde van de weg krijg je een bizar déjà vu. Een parking met een vaal roze gebouw er op. het lijkt wel het vervlogen dinant van de jaren 60. Heel veel volk op de parking, tiens we zijn niet alleen. Heel bizar, ik wist niet dat er zoveel toeristen geinteresseerd waren in moderne architectuur. Een lid van de orde, Notre Dame du Haut is een kerkje van de kloosterorde van de Clarissen, staat in het loket aan de ingang. Het is 5.00 € voor volwassenen, 3.00 € voor kinderen en studenten. Ze mogen gerust op deze manier hun kas spijzen. Er wordt ook duidelijk gevraagd op binnen geen foto's te nemen, buiten mag zonder probleem. Iets dat je respekteert.
Het schiet me zo door het hoofd dat Prince ook niet wil dat je foto's van hem neemt op optredens.
Ik zie ook dat de poort sluit om 19.00 h. het was nu 17.30 h en 30°. Ik bedenk dat we nog 60 km moeten rijden voor we aan ons hotel zijn, maar de de bazin had me via mail al laten verstaan: 'pas de sousis, nous sommes ouverts'
Tot nu toe heb nog nog altijd niks van de kapel gezien, behalve de korte witte flits in de verte langs de weg beneden. Vantussen het groen word je overvallen door een totaal nieuwe vormentaal, zonder die vreemd aandoet. Het lijkt een taal te zijn die je onmiddellijk verstaat.
foto in fullsize
Niks is recht, niks staat recht, niks is open, niks is gesloten. Niks is wat het lijkt, maar toch is duidelijk dat dit een kapel is, een plek van stilte, bezinning en reflectie.
foto in fullsize panorama
Ik maak mij ook de bedenking dat dit zowat het enige architectuurobject moet zijn dat niet moet concureren met andere gebouwen. het heeft enkel het groen, de open omgeving. Het staat ook bovenaan een bergtop, het lijkt enkel omgeven door lucht, je hebt zelfs geen landschap er omheen. Zo krijgt de site onmiddellijk iets sacraals.
foto in fullsize
Er kunnen, bij drukker bijgewoonde bedevaarten, diensten buiten opgedragen worden. De grasvlakte omgeven door bomen, het altaar met preekstoel overdekt.
foto in fullsize
de verschillende raamopeningen lijken willekeurig. Binnenin wordt het spel van licht veel duidelijker. Op ontelbare verschillende manieren valt het licht binnen in de kapel.
De zuidermuur zit vol met soorten schietgaten, die het zonlicht als stralen binnen laat. Het dak raakt net die de muren die het ondersteunen, en langs die kieren scheert het licht langs de bekisting van het betonnen dak. De half cirkelvormige torens vangen het licht boven het gebouw op en weerkaatsen het langs de binnenwanden. Maria staat in een grote vierkante nis achter glas, je ziet hier wel konstant een verschijning. Miniskule openingen in de verschillende muren lijken wel een sterrenhemel. De glasramen lijken mij door verschillende zusters geschilderd, elk met hun eigen leuze. "Mère entre les méres" "Marie".
Je kan de kapel mooi interactief binnen bezoeken op deze site.
De vloer van de kapel is afhellend naar het altaar toe (menig ontwerper van een concertgebouw kan hier nog wat van leren) het koor zelf helt ook af naar de communiebank. De communiebank zelf is afgerond, dit zie je maar als je zijdelings kijkt. De banken in de kerk staan niet centraal en over de ganse oppervlakte, maar uit het midden, op een derde van de vloer. De vloer onder de baken in verhoogd en uitgevoerd in blokken kops parket dat los ligt, als losse kasseien van hout. Ze geven in de winter een warmer gevoel. Het klimaat in de kerk is ook heel aangenaam. Buiten is het drukken heet, binnen is het lekker fris. De kleine kapel moet een enorme inertie hebben. de zuidmuur is ongelooflijk dik, dat zie je aan de raamopeningen. en bovendien helt hij enorm af, zowel aan binnen en aan buitenzijde.
Binnen in de kapel zijn er wel drie binnenkapellen, in elke toren één. Er is ook een betonnen preekstoel en dito biechtstoel.
Een enorm plafond in massief beton vangt al het water op en laat het aan één zijde en laat het daar in een bassin met betonnen sculpturen stromen.
De afvoergoot lijkt wel een enorme neus van een dier. Er zijn wel meer elementen die je aan levende zaken doen denken, zoals de torens die wel ogen, neus en mond lijken te hebben.
Op het plan zie je duidelijk dat er met een as is gewerkt, en dat de vorm vrij rudimentair is. Ter plaatse zie je daar niks van, en je bent alle gevoel voor orientatie kwijt. Er zijn ook verschillende deuren. De kleine zijdeur tussen de twee torens, de grote deur aan de zuidgevel, of de deur aan het altaar dat onmiddellijk naar het buitenaltaar leidt. En dan is er nog een deur op de verdieping, waar je langs de buitentrap terecht komt.
Op het terrein staat nog een trappiramide waar veel volk op kan die vrij confortabel de dienst kan volgen (de duurdere places assises op het balkon)
Nergens heb ik de visie van Le Corbusier: architectuur ontstaat door de relatie tussen licht, vorm en ruimte, duidelijker ervaren dan hier. Het is ook hier dat ik ze voor het eerst echt begrijp. Voordien dacht ik ze te begrijpen. Het is mijn inziens ook de enige plaats waar het Le Corbusier zo duidelijk gelukt is, waarschijnlijk heeft hij ook hier het licht gezien.
Het is ook heel leerzaam om na het Alhambra dit nu te ervaren. Architectuur die emotie opwekt, met totaal verschillende middelen bereiken ze hetzelfde.
De klokken hangen niet in de torens, die dienen om het licht te vangen, ze staan buiten tussen de bomen. We zijn hier toch op een heuvel, je hoort ze ver genoeg. Dit wordt ons ook duidelijk. We vroegen ons af of ze nog werkten. Een kindje stond onder de klokken toen plots onder een gezoem de kettingen begonnen te bewegen, en de klepels de klokken deden gongen. Het kindje was ondertussen al wenend naar de mama gelopen.
Een filmpje hebben we hier niet van. Mams heeft nochthans de ganse tijd staan zwaaien met de camera, inzoomen, andere camera standpunten innemen, travels uitgevoerd. Alleen toen we aan de wagen kwamen, en ze trots haar mooi filmpje wou tonen, bleek dat ze vergeten was de knop in te duwen, of niet wist dat je op de knop diende in te drukken. Ik weet niet wat van de twee het ergste is. Mijn vraag "hoe heb je het opnemen dan stopgezet?" werd niet echt beantwoord.
De hoofddeur:
Ik stond er versteld van dat zowel Lut als Eulalie onder de indruk waren van dit gebouw. Voor ons allen was dit de reis al meer dan waard, en lag het hoogtepunt nu wel heel vroeg in de reis. Ze zouden straf uit de hoek moeten komen om hier nog aan te tippen.
Het deed me ook plezier hoe veel foto's mams nam en hoe Eulalie stil zat te genieten.
fullsize panorama
Het was ondertussen zeven uur geworden, nog niks afgekoeld. De zusters wilden het terrein terug afsluiten, zodat de rust volledige zou terugkeren.
Wij vertrokken naar onze herberg, Auberge des Moulins in Pont-les-Moulins.
Een heel aangenaam hotel voor slechts 58€ voor een nacht voor een kamer van drie. Et la table, mon dieu quelle est bonne. Voor amper 30€ per persoon, aperitief, wijn, water, amuse bouche, voorgerecht, hoofdgerecht, en dessert.
We kwamen daar pas tegen 20.00 h aan. De bazin zei, 'Ah vous voilà, je ne me faisait pas de sousis' het motto van het hotel blijkbaar, geen zorgen. Een levensmotto waar ik me wel kan in vinden. We mochten kiezen welke kamer, maar ze had de sleutels van de andere kamers vergeten. We zaten gemakshalve helemaal bovenaan op de tweede verdieping. Een ruime kamer met drie bedden, badkamer met douche en een afzonderlijk toilet. Er is gratis draadloos internet dus meteen maar eens op facebook gekeken. Na een verfrissende douche zou mevrouw ons installeren aan tafel.
We dronken een lekkere crèment. Als voorgerecht quenelles van een vis uit de buurt en als hoofdgerecht gegrilde vis. Eulalie kreeg een uitgebreide vegetarische schotel. Daarbij een lekkere plaatselijke wijn.
Ook in het restaurant was het verschrikkelijk warm. Dat was duidelijk te merken aan m'n T-shirt. Het zweet liep me over de rug, gelukkig waren het geen stoelen in toile ciré of ik gleed er af. Het was mevrouw ook opgevallen. "Il fait chaud ici, n'est-ce-pas, on va arranger ça. On va faire une petite installation". Ze ging een ventilator halen, en zette die voor onze tafel. Het werd op slag een pak koeler. Zo had ook de rest van het restaurant ons in de gaten gekregen.
Het dessert vaut le voyage. Mevrouw kwam met een kar met twee verdiepingen zelf gebakken taarten, choco-mousse, crème, cocos, noem het maar op aangereden. Je mocht je keuze maken. Mams probeerde nog "une petite tranche" maar mevrouw "ça ne marche pas, les petites tranches ça casse".
's Nachts hoorden we maar wat gerommel in de verte. De ganse dag had de Franse radio gewaarschuwd voor zwaar onweer. De helft van Frankrijk was in alarmfase. Wij zaten echter aan de andere kant.
De rest van het gezelschap was zonder overenthousiast te zijn, niet tegen deze tussenstop. Te meer, het was 100 km korter langs deze weg naar het meer van Geneve te rijden. Het werd ook snel duidelijk dat het in afstand wel korter mocht zijn, in tijd zeker niet. De laatste 100 km moeten over een tweevaksbaan worden gedaan. Komt daarbij dat de tour de France nu toch wel net in de buurt zat. Nog op de autosnelweg kregen we via route 107.7 fm te horen dat we best op de autosnelweg bleven om niet in onmogelijke opstoppingen te geraken.
Op onze laatste tankbeurt langs de snelweg krioelde het van de perswagens, die en masse kwamen bijtanken. De wagen voor ons was van de RTBf. Ze vertrokken met tankstop open, geen tijd te verliezen.
Langs de tweevaksbaan, achter un convoi exeptionel kreeg de reis echt iets van een bedevaart. Ik begon me af te vragen of dat daar met openingsuren ging, want op de website van Notre dame du Haut had ik daar niks van gezien.
We waren nochthans vroeg genoeg vertrokken, tussen 9.00 en 10.00 had Lut in mijn google agenda zien staan. We moesten amper 580 km doen, we zijn meer gewoon. De autoreis was de eerste 550 km bijzonder vlot verlopen. Heel weinig verkeer. Het viel ook op dat het bijzonder stil was in de auto. Geen commentaar op mijn rijgedrag "hij schiet er hem weer achter zun" of " jah, geef em nog een beetje drinken" of de Oh's als een ferrarri, een porsche of een lamborghini ons inhaalde. Een zoon wordt op rare momenten gemist.
Net voor het dorpje Ronchamp blinkt een witte vlek op de bergtop. "Daar is het". Nu het straatje 'rue de la chapelle' vinden. Er staat gelukkig een wegwijzer. We komen niemand tegen op het lange, smalle, steile weggetje, temidden van het bos. We zien wel de oude mijnschacht.
Op het einde van de weg krijg je een bizar déjà vu. Een parking met een vaal roze gebouw er op. het lijkt wel het vervlogen dinant van de jaren 60. Heel veel volk op de parking, tiens we zijn niet alleen. Heel bizar, ik wist niet dat er zoveel toeristen geinteresseerd waren in moderne architectuur. Een lid van de orde, Notre Dame du Haut is een kerkje van de kloosterorde van de Clarissen, staat in het loket aan de ingang. Het is 5.00 € voor volwassenen, 3.00 € voor kinderen en studenten. Ze mogen gerust op deze manier hun kas spijzen. Er wordt ook duidelijk gevraagd op binnen geen foto's te nemen, buiten mag zonder probleem. Iets dat je respekteert.
Het schiet me zo door het hoofd dat Prince ook niet wil dat je foto's van hem neemt op optredens.
Ik zie ook dat de poort sluit om 19.00 h. het was nu 17.30 h en 30°. Ik bedenk dat we nog 60 km moeten rijden voor we aan ons hotel zijn, maar de de bazin had me via mail al laten verstaan: 'pas de sousis, nous sommes ouverts'
Tot nu toe heb nog nog altijd niks van de kapel gezien, behalve de korte witte flits in de verte langs de weg beneden. Vantussen het groen word je overvallen door een totaal nieuwe vormentaal, zonder die vreemd aandoet. Het lijkt een taal te zijn die je onmiddellijk verstaat.
foto in fullsize
Niks is recht, niks staat recht, niks is open, niks is gesloten. Niks is wat het lijkt, maar toch is duidelijk dat dit een kapel is, een plek van stilte, bezinning en reflectie.
foto in fullsize panorama
Ik maak mij ook de bedenking dat dit zowat het enige architectuurobject moet zijn dat niet moet concureren met andere gebouwen. het heeft enkel het groen, de open omgeving. Het staat ook bovenaan een bergtop, het lijkt enkel omgeven door lucht, je hebt zelfs geen landschap er omheen. Zo krijgt de site onmiddellijk iets sacraals.
foto in fullsize
Er kunnen, bij drukker bijgewoonde bedevaarten, diensten buiten opgedragen worden. De grasvlakte omgeven door bomen, het altaar met preekstoel overdekt.
foto in fullsize
de verschillende raamopeningen lijken willekeurig. Binnenin wordt het spel van licht veel duidelijker. Op ontelbare verschillende manieren valt het licht binnen in de kapel.
De zuidermuur zit vol met soorten schietgaten, die het zonlicht als stralen binnen laat. Het dak raakt net die de muren die het ondersteunen, en langs die kieren scheert het licht langs de bekisting van het betonnen dak. De half cirkelvormige torens vangen het licht boven het gebouw op en weerkaatsen het langs de binnenwanden. Maria staat in een grote vierkante nis achter glas, je ziet hier wel konstant een verschijning. Miniskule openingen in de verschillende muren lijken wel een sterrenhemel. De glasramen lijken mij door verschillende zusters geschilderd, elk met hun eigen leuze. "Mère entre les méres" "Marie".
Je kan de kapel mooi interactief binnen bezoeken op deze site.
De vloer van de kapel is afhellend naar het altaar toe (menig ontwerper van een concertgebouw kan hier nog wat van leren) het koor zelf helt ook af naar de communiebank. De communiebank zelf is afgerond, dit zie je maar als je zijdelings kijkt. De banken in de kerk staan niet centraal en over de ganse oppervlakte, maar uit het midden, op een derde van de vloer. De vloer onder de baken in verhoogd en uitgevoerd in blokken kops parket dat los ligt, als losse kasseien van hout. Ze geven in de winter een warmer gevoel. Het klimaat in de kerk is ook heel aangenaam. Buiten is het drukken heet, binnen is het lekker fris. De kleine kapel moet een enorme inertie hebben. de zuidmuur is ongelooflijk dik, dat zie je aan de raamopeningen. en bovendien helt hij enorm af, zowel aan binnen en aan buitenzijde.
Binnen in de kapel zijn er wel drie binnenkapellen, in elke toren één. Er is ook een betonnen preekstoel en dito biechtstoel.
Een enorm plafond in massief beton vangt al het water op en laat het aan één zijde en laat het daar in een bassin met betonnen sculpturen stromen.
De afvoergoot lijkt wel een enorme neus van een dier. Er zijn wel meer elementen die je aan levende zaken doen denken, zoals de torens die wel ogen, neus en mond lijken te hebben.
Op het plan zie je duidelijk dat er met een as is gewerkt, en dat de vorm vrij rudimentair is. Ter plaatse zie je daar niks van, en je bent alle gevoel voor orientatie kwijt. Er zijn ook verschillende deuren. De kleine zijdeur tussen de twee torens, de grote deur aan de zuidgevel, of de deur aan het altaar dat onmiddellijk naar het buitenaltaar leidt. En dan is er nog een deur op de verdieping, waar je langs de buitentrap terecht komt.
Op het terrein staat nog een trappiramide waar veel volk op kan die vrij confortabel de dienst kan volgen (de duurdere places assises op het balkon)
Nergens heb ik de visie van Le Corbusier: architectuur ontstaat door de relatie tussen licht, vorm en ruimte, duidelijker ervaren dan hier. Het is ook hier dat ik ze voor het eerst echt begrijp. Voordien dacht ik ze te begrijpen. Het is mijn inziens ook de enige plaats waar het Le Corbusier zo duidelijk gelukt is, waarschijnlijk heeft hij ook hier het licht gezien.
Het is ook heel leerzaam om na het Alhambra dit nu te ervaren. Architectuur die emotie opwekt, met totaal verschillende middelen bereiken ze hetzelfde.
De klokken hangen niet in de torens, die dienen om het licht te vangen, ze staan buiten tussen de bomen. We zijn hier toch op een heuvel, je hoort ze ver genoeg. Dit wordt ons ook duidelijk. We vroegen ons af of ze nog werkten. Een kindje stond onder de klokken toen plots onder een gezoem de kettingen begonnen te bewegen, en de klepels de klokken deden gongen. Het kindje was ondertussen al wenend naar de mama gelopen.
Een filmpje hebben we hier niet van. Mams heeft nochthans de ganse tijd staan zwaaien met de camera, inzoomen, andere camera standpunten innemen, travels uitgevoerd. Alleen toen we aan de wagen kwamen, en ze trots haar mooi filmpje wou tonen, bleek dat ze vergeten was de knop in te duwen, of niet wist dat je op de knop diende in te drukken. Ik weet niet wat van de twee het ergste is. Mijn vraag "hoe heb je het opnemen dan stopgezet?" werd niet echt beantwoord.
De hoofddeur:
Ik stond er versteld van dat zowel Lut als Eulalie onder de indruk waren van dit gebouw. Voor ons allen was dit de reis al meer dan waard, en lag het hoogtepunt nu wel heel vroeg in de reis. Ze zouden straf uit de hoek moeten komen om hier nog aan te tippen.
Het deed me ook plezier hoe veel foto's mams nam en hoe Eulalie stil zat te genieten.
fullsize panorama
Het was ondertussen zeven uur geworden, nog niks afgekoeld. De zusters wilden het terrein terug afsluiten, zodat de rust volledige zou terugkeren.
Wij vertrokken naar onze herberg, Auberge des Moulins in Pont-les-Moulins.
Een heel aangenaam hotel voor slechts 58€ voor een nacht voor een kamer van drie. Et la table, mon dieu quelle est bonne. Voor amper 30€ per persoon, aperitief, wijn, water, amuse bouche, voorgerecht, hoofdgerecht, en dessert.
We kwamen daar pas tegen 20.00 h aan. De bazin zei, 'Ah vous voilà, je ne me faisait pas de sousis' het motto van het hotel blijkbaar, geen zorgen. Een levensmotto waar ik me wel kan in vinden. We mochten kiezen welke kamer, maar ze had de sleutels van de andere kamers vergeten. We zaten gemakshalve helemaal bovenaan op de tweede verdieping. Een ruime kamer met drie bedden, badkamer met douche en een afzonderlijk toilet. Er is gratis draadloos internet dus meteen maar eens op facebook gekeken. Na een verfrissende douche zou mevrouw ons installeren aan tafel.
We dronken een lekkere crèment. Als voorgerecht quenelles van een vis uit de buurt en als hoofdgerecht gegrilde vis. Eulalie kreeg een uitgebreide vegetarische schotel. Daarbij een lekkere plaatselijke wijn.
Ook in het restaurant was het verschrikkelijk warm. Dat was duidelijk te merken aan m'n T-shirt. Het zweet liep me over de rug, gelukkig waren het geen stoelen in toile ciré of ik gleed er af. Het was mevrouw ook opgevallen. "Il fait chaud ici, n'est-ce-pas, on va arranger ça. On va faire une petite installation". Ze ging een ventilator halen, en zette die voor onze tafel. Het werd op slag een pak koeler. Zo had ook de rest van het restaurant ons in de gaten gekregen.
Het dessert vaut le voyage. Mevrouw kwam met een kar met twee verdiepingen zelf gebakken taarten, choco-mousse, crème, cocos, noem het maar op aangereden. Je mocht je keuze maken. Mams probeerde nog "une petite tranche" maar mevrouw "ça ne marche pas, les petites tranches ça casse".
's Nachts hoorden we maar wat gerommel in de verte. De ganse dag had de Franse radio gewaarschuwd voor zwaar onweer. De helft van Frankrijk was in alarmfase. Wij zaten echter aan de andere kant.
Abonneren op:
Posts (Atom)